Na regen komt zonneschijn!

Aangekomen in Airlie beach. Wauw wat is dat stadje leuk. Leuke winkeltjes, met een normale prijs. En ik had het gevoel alsof ik iedereen tegen kon komen uit Nederland, terwijl dat natuurlijk helemaal niet kan. Midden in het stadje lag er weer een "fake beach." Het leek net een buiten zwembad. Het zag er zo mooi uit. Welkom in het relaxte leventje.

"1 april kikker in je bil, die daar nooit meer uit wil!" Gelukkig doen ze hier niet aan 1 april grappen. Maar het was wel de dag, dat Kiona 21 jaar werd. Omdat Backpackers maar alleen uit een tas moeten leven, wist ik geen geschikt kado. Ik heb Kiona mee uiteten genomen. Eindelijk heerlijk en gezond eten onder mijn neus. Kiona en ik hadden wijn gehaald voor in de avond. Tijdens het eten hadden wij die bij ons. Zonde om geld te betalen voor iets wat je ook onder de tafel hebt staan. He, wij zijn Backpackers right?! "Wacht, nee nu nog niet! Daar is de serveerster!" "Ja, nu kan je!" En Kiona ging onder de tafel met een leeg glas en zij kwam boven met een vol glas. "Even wachten, even wachten.. ja, je kan!" En zo hadden wij allebei een heerlijk wijntje tijdens het eten. Proost op nog vele jaren.

In Australië heb je namelijk tentjes waar je, je eigen alcohol wel mee mag nemen. "BYO alcohol" staat er dan op een bord. BYO = bring your own. Dat is nog is handig! Kom op Nederland, nu wij nog.

In Airlie hadden wij een jongens kamer. 2 Franse en 3 Deense jongens. Erg gezellig en wij gingen met zijn allen uit om Kiona haar verjaardag goed te vieren. De Denen gingen eerder terug, en toen wij terug kwamen lag er een verpakte condoom op mijn kussen (geen pepermuntjes zoals in een hotel helaas). Ik vond het en ik zeg tegen Kiona hoe apart ik dit van de Denen vind. Uiteindelijk bleek dit een "verjaardagkado" voor Kiona, alleen hadden zij het verkeerde bed. Misschien was dat hun 1 april grap. Kiona ging in bed liggen en daarna kwam de Fransman binnen. Ik moet er bij zeggen dat de Fransman heeeel slecht Engels kan en het dus lastig is om een gesprek te beginnen (oui oui, tha sjun isch warm). De Fransman kwam binnen en ook tegen hem zeg ik in het Engels dat ik het raar vond van de Deense jongens om dit op mijn kussen te leggen. De Fransman pakte de verpakte condoom aan en ik liep weg om mijn tanden poetsen. Opeens stond de Fransman naast mij: "where do you want to do it?" En hij liet de condoom zien. Ik denk dat mijn gezicht genoeg zei en mijn tandenborstel tegen het plafond vloog. "Noooooooooo!" Schreeuwde ik, en heb in gebarentaal uitgelegd dat ik de grap van de Denen bedoelde en niet anders. Ik ben snel naar mijn bed gerend, en ben gevlucht naar "the whitsundays!" Ik ga nooit meer proberen te communiceren met iemand die bar slecht Engels spreekt. Trauma Fransman, forever.

Drie dagen op een boot. Word ik dan niet zeeziek? Heb ik mijn pillen wel? Als de boot teveel beweegt? Overleef ik dit wel? Is dit wel een goed idee? Zoveel vragen gingen door mijn hoofd toen ik aan de "Whitsundays" dacht. Maar het avontuur was meer dan top! Als je dit dus ooit gaat doen in je leven, neem dan de boot "the new horizon!" Perfect! Ik heb geen eén reispil in moeten nemen en alles was zo google-waardig. Het leek gewoon bijna nep, zo mooi was het. Mooie witte stranden, mooi blauw water. Perfect! Helaas moet je wel een wetsuit aan als je gaat zwemmen, omdat de gevaarlijkste kwal van alle kwallen in "the great barrier reef" zwemt. Fijn idee. De kwal is doorzichtig, dus je ziet hem niet. Maar als hij je raakt is hij dodelijk. Snorkelen tussen de mooie kleine en grote vissen. Ik heb werkelijk elke kleur voorbij zien komen. Ik heb vissen aangeraakt en een gesprek gehad met George de vis en Elvis de vis. En het koraal is schitterend in alle soorten maten en kleuren. Op een peddle-board (groot surfboard waar je op staat en met een peddel jezelf voort brengt) door het water. Nog een trauma voor het leven. Ik wist niet dat ik zo bang voor de oceaan ben. Ik wil absoluut niet in het water waar geen mensen zijn. Straks kom ik mister Shark tegen of raakt de kwal mijn onbedekte neus. Ik ging samen met een ander Nederlands meisje apart op een peddle-board. Ik zag de boot, keek ergens anders naar toe, en de boot was opeens 500 meter verder. Ik probeerde terug te peddelen maar ik was zo bang om te vallen dat ik helemaal in paniek raakte. Nienke (Nederlands meisje) was ook afgedwaald, maar die was een grote held. Ik was meer de held op sokken. Nienke en ik probeerde te peddelen, maar de stroming was zo sterk, dat wij alleen nog maar verder van de boot af dwaalde. "Ik ga echt zo huilen Nien!" Zei ik met knikkende knieën. Gelukkig kwam daar mijn roodharige held in een motorbootje en heeft mij opgepikt. Eerst moest hij lachen, vast om mijn doodsbange gezicht. En ten slotte gooide hij mij van mijn board af, omdat ik vertelde dat ik bang was om in het water te vallen. Toen ik weer op de grote boot was, kon ik de grond wel kussen. NOOIT MEER OP EEN PEDDLE-BOARD!

Ik blijf mij ook elke keer weer verbazen over de prijzen hier in Australië. We moeten van Townsville richting Magnetic island. Omdat dat natuurlijk een eiland is, moet je met de ferry. Weer 32 dollar kwijt. En als dat nog niet erg genoeg was, zag ik mijn leven voorbij flitsen tijdens de rit. Kiona genoot ervan, maar mijn bruine kleurtje verdween langzaam naar de kleur groen. Wat een tocht, ik dacht even dat mijn leven voorbij was. Misselijk en wankelend op mijn benen, liep ik de ferry uit en kwam ik terecht op de grond van Magnetic Island.

Zondag is wandeldag. Nou ja, in Australië! In Nederland is het meer uitrusten-van-uitgaan-dag. In mijn eentje ging ik "the forts" walk doen. Wat een schitterend uitzicht en wat heb ik weer een leuke gratis dag gehad. Als je niet veel geld kwijt kan en wilt, dan moet je zeker je wandelschoenen aantrekken in Australië. Want wat een schitterend uitzicht heb je in dit land. Na mijn wandeltocht moest ik wachten op de bus, omdat ik mij verveelde las ik het bord wat aan het begin van mijn wandeling stond. "Watch out for pytons." Ben ik blij dat ik dat bord pas achteraf las. Ik denk dat ik dan tijdens mijn wandeltocht 10 kleuren scheet en na 5 min. mij had omgedraaid. Nu liep ik overal doorheen, alsof ik onsterfelijk was. Ach, soms kan je dingen maar beter niet weten toch?!

Magnetic Island is toch niet mijn eiland. Eerlijk gezegd ben ik nu wel klaar met die kleine eilandjes/dorpjes. Alles is verschrikkelijk duur en er zijn maar 1 a 2 supermarkten aanwezig. En verder kan je niks doen. Ik ben blij als ik terecht kom in een wat grotere plaats zoals Cairns. In Cairns ga ik dan ook werk zoeken, en als dit lukt blijf ik hier een maand werken. Ik heb gehoord dat het werk zoeken erg lastig is. Maar Nieuw-zeeland moet ook gefinancierd worden, en ook dat is niet goedkoop. Maar je krijgt er heel wat moois voor terug! Dat scheelt!

Mission beach, weer een klein plaatsje! Maar gelukkig mijn laatste. EN het plaatsje heeft een normale, grote supermarkt! Na een reis van 4 uur kwamen wij aan in.. Nederland? Wat een regen! Het kwam met bakken de lucht uit vallen. Je verlaat Nederland, maar Nederland verlaat jou nooit! Maar als je ooit gaat backpacken en je komt in Mission Beach (wat ik al niet zou doen, omdat hier geen reet te beleven is), neem dan nooit het hostel "absolute backpackers." Ik vind het personeel heel apart en hoe meer je betaald, hoe aardiger het personeel tegen je is. Je neemt een kamer in het hostel, maar krijgt een kamer buiten het terrein. Wil je op het terrein? Dan moet je wel wat bij betalen. Printen doen ze voor je, maar wel 0,40 per pagina. En als je een film kijkt in het "bioscoopkamertje" dan komt het personeel 20 keer vragen wanneer de film afgelopen is. Ik moet eerst een hele marathon lopen voordat ik bij het toilet ben. Fijn is anders. Maar van slechte ervaringen leer je, zegt men.

Omdat het elke dag keihard regende heb ik geen eén foto van Mission Beach. Ik heb ook niet heel veel gedaan, omdat je hier niks kan doen als het regent. Film kijken, een beetje lezen, schoonheidsslaapjes en vervelen. Dat waren mijn dagen in Mission Beach. Een "horror" movie in het bioscoopkamertje gekeken met een hele groep mensen. De film heet "the hostel" en het moest een horror film zijn. Ik heb nog nooit zo gelachen met mensen om een horror film. Verschrikkelijk. Op het laatst zei iemand: "so, what did we learned? Backpacking in Australia is okay, but backpacking in Russia is a no go!" Haha. Daarna hebben wij in ons kamer op een laptop "snowwhite and the huntsman" gekeken. De laptop stond midden in de kamer op tassen. En Kioon, twee duitse meisjes en ik lagen allemaal in ons eigen bed. Zo zijn wij weer een avondje doorgekomen. Gelukkig is het morgen donderdag, en gaan wij naar Cairns!

Ja, eindelijk heb ik weer het gevoel terug! Ik ben dus echt een stadsmens. Cairns wat ben je leuk. De groep van het begin was ook bijna weer compleet. Diede, AC, Thomas, Cheryl en Nicole waren er namelijk ook. Het was erg gezellig om elkaar weer te zien en bij te praten. Wij zijn gezellig met zijn allen uitgeweest. Vanaf volgende week is het ook het moment dat Kiona en ik apart verder gaan reizen. Kiona gaat terug maar Sydney en ik ga werken en naar Nieuw-Zeeland. Gelukkig scheelt het al veel dat Cheryl en Nicole ook voor een langere periode in Cairns blijven i.v.m. werk. Een volgende periode is aangebroken. Ik ben benieuwd wat het mij zal brengen.

Om half 4 lag ik in bed en 6 uur ging mijn wekker. Vrijdag was de laatste dag van ons grote geplande avonturen maand. Alleen wat wij nu zouden gaan doen, was tot nu toe het géén waar ik naar uit keek. Namelijk.... SKYDIVEN. Ik zat om kwart voor 7 netjes klaar, te wachten op de bus die ons naar het vliegtuigje zou brengen. Toen wij in het busje zaten, vertelde de man onderweg dat hij een melding had gekregen. Skydiven werd gecanceld door het slechte weer. Ik keek naar buiten en ik vond juist dat dit de beste dag van deze week was. Helaas. Maar wij hebben het gelukkig kunnen verplaatsen naar donderdag de 18e.

In het hostel "global backpackers" doen de schoonmakers jouw airco aan en uit in je kamer. 'S nachts staat dat ding dus gewoon aan. Ik heb al last van mijn keel en mijn oor begint ook pijn te doen. Ik denk dat het niet lang duurt, voordat ik dat ding van de muur af trek!

En alle aboriginals die hier in Cairns rondlopen, laten mij toch wel even een blokje omlopen als ik ze zie. Zij hebben allemaal hetzelfde hoofd, dezelfde neus en ze kijken allemaal even chagrijnig. De meeste van de aboriginals leven op straat en vermaken zich met muziek en dans. Het ziet er leuk uit, maar om er als blond meisje tussen te gaan staan is niet slim. Om überhaupt langer naar hun te kijken is niet zo slim, denk ik. Ik heb dan het gevoel dat zij met stokken en hun didgeridoo op hun blote voeten achter je aan komen rennen. En laat ik nou net geen zin hebben om te rennen!

Tenslotte van mijn lange verhaal wil ik zeggen: ik voel mij thuis in Cairns. Dat gevoel heb ik even gemist.

See you later aligator.