"Houston we have a problem"

De busreis richting Rainbow beach. Wel grappig, RAINbow .. Wij hadden die dagen zeker veel 'rain.'

Voor mijn volgende beschrijving moet je de "vogelrock" in de Efteling kennen. Als je voor je kijkt zie je stoelen, als je naar links kijkt is het donker. Als je naar rechts kijkt is het donker. En je scheurt over alles heen. Hobbels. Bochten. Je schud heen en weer. Nou de busreis richting Rainbow beach deed mij denken aan deze attractie. Ik heb de hele reis alleen maar naar mezelf kunnen kijken door de weerspiegeling van het raam. Leuk!

Rainbow Beach raad ik alleen aan als je met een auto reist. Hier is niks op loop afstand en omdat het zo klein is, rijden hier ook geen bussen of taxi's. En als je naar het dichtstbijzijnde iets wilt en dus besluit dat je toch maar sportief gaat lopen. Dan haat je, je leven tijdens het lopen en haat je jezelf omdat je dat besluit hebt genomen. En in Australië kan je alleen maar tussen de vlaggen zwemmen in het water i.v.m. de haaien, ik vind dat toch geen prettig idee. Dan maar pootje baden en genieten van de zon. De kamer deed mij denken aan Center Parks, en was erg luxe. Maar overal zaten mieren! Zo zat ik op een avond druiven te eten. Ik wilde nog zeggen hoe verrukkelijk de druiven waren, tot dat de mier die over mijn hand liep, alles voor mij verknalde. Ik schrok van dat lelijke kleine beest en haalde het zakje met druiven uit de tas. Ik keek en onderaan bij mijn druiven, zag het zwart van de mieren. Letterlijk! Mijn mond viel open.. Waarschijnlijk kon je de resten mier tussen mijn tanden zien zitten. Dus ik kan nu ook zeggen, dat ik waarschijnlijk mier heb gegeten. Poe, kan ik dat in ieder geval ook afstrepen van mijn bucket list!

Fraser Island, wauw. Alsof ik alleen maar foto's bekijk op google van een mooi wit strand en mooi blauw water. We sliepen dan wel in tentjes, op een matje van 1cm dikte (ik sliep gewoon op de grond dus) en zonder kussen. En wij moesten als groep wel onze eigen eten bereiden. Maar het weer was perfect en het uitzicht was meer dan schitterend. Wij werden opgehaald door hele mooie landcruisers, en zo hebben wij over Fraser Island heen gereden. Goede muziek door de speakers, ramen open, zonnebril op en de wind door je haren. Je hebt daar vele soorten meertjes, allemaal stuk voor stuk schitterend. Bij "lake Mc kenzie" kan je het zand gebruiken als scrub voor elk plekje op je lichaam, voor in je haar zodat je haar zacht wordt en je kan het gebruiken om je tanden te poetsen. Amazing right? Daarna kwam het schipwrak. Ik had al wat plaatjes op google gezien, dus ik was helemaal in mijn nopjes toen ik het in het echt zag. Wat een oud, aangespoeld, fascinerend wrak. De volgende dag gingen we naar de "champagne pools." Dit wordt zo genoemd omdat de golven, die tegen de rotsen aan ketsen bubbels veroorzaken. Ik dacht denk ik teveel aan champagne, wat dit heb ik niet gemerkt. Daarna werden het rotsen beklimmen en paden bewandelen voor "the Indian Head." Het is een droevig verhaal, over een idiaan die daar vanaf is gesprongen. Maar wat een mooi uitzicht op alle stranden. En als je naar het water keek, zag je de dolfijnen springen. De precieze tijd weet ik niet, maar als de avond begint is "the Eli Creek" er niet meer. Dit meertje deed mij denken aan Center Parks. Wat was het mooi en mooi tropisch. Het was het schoonste water in heel Australië, omdat dit water uit de bergen kwam. Dit water kan je dus gewoon drinken. Wel raar om water uit een meer te drinken. Mond open en zwemmen maar! In de avond liepen we met een groep richting "the Pinnacles." Een vrouwen rots die eens in de zoveel tijd veranderd van kleur. Schitterend! Onze laatste stop op zondag was "Lake Wabby." Over 25 jaar is dat meertje er niet meer. Voor het meertje ligt er een hele grote zandvlakte die steeds groter wordt. Het voelde daarom ook als of ik opeens in Egypte terecht was gekomen. In dit meertje heb ik gezwommen tussen de grote vissen. Het leken wel karpers, zo groot waren die dingen. Op de terug weg liep ik met nog 10 andere mensen de verkeerde kant op. Zo hebben wij in totaal 9 km gelopen op zandbergen, zandpaden en bospaden. Ik kom afgetraind thuis.

De zon gaat onder op Fraser Island. Wat een mooie lucht en wat een mooi uitzicht. Je vergeet op dit eiland al je zorgen. Ik had niks bij mij deze drie dagen. Geen horloge, geen telefoon, niks! Zo heb ik deze drie dagen op gevoel geleefd. En we werden "gelukkig" om 7.00 am wakker geschreeuwd door de guide. Wij sliepen in een Aboriginal kamp, heel apart. Je mocht niet fluiten midden in de nacht, deed je dit wel? Dan jaagde je de heilige vogel weg. En je mocht absoluut niet spugen in het vuur, want als je dat deed, dan riep je de kwade geesten op. Je moest respect hebben voor het eiland! Fraser Island is ook het eiland van de Dingo's. Wat zijn Dingo's? Dit zijn "wilde honden." Als je niet zou weten dat Dingo's gevaarlijk zouden zijn, dat zou je denken dat het iemands huisdier is. Op Fraser mag je hierdoor ook niet in je eentje op het strand wandelen. Als de Dingo's dit zien, dan kunnen ze om je heen cirkelen. Doen ze dit? Dan jagen ze dus op je. Het eerste wat ze aanvallen is je keel, want ze willen hun prooi natuurlijk meteen doden. Het is ook goed om een stok bij je te hebben, eerst moet je tegen de Dingo praten. Laten zien dat je niet bang bent. Je moet dus absoluut niet rennen of op de grond gaan liggen. Als dit niet helpt, moet je met de stok in hun ogen prikken. Jaaaa, lief hondje! Ook werd er gewaarschuwd voor het absoluut niet mogen zwemmen in de zee. Dit komt natuurlijk omdat daar haaien in zwemmen. "Vooral 's avonds zwemmen die heel dicht bij de kust" zegt onze gids. Het kamp heeft al een keer een ongeval gehad. Een Franse jongen luisterde niet en ging voor een ochtendduik in de zee. Die Franse jongen vonden ze in de middag dood op het strand. Half opgegeten door haaien. Daar gaat je leven, omdat je niet luistert. Ik hield het daarom zeker op pootjebaden in de meertjes. Verder zie je hier op het eiland grote spinnen, grote mieren, overal hagedissen soorten en overal muggen en steekvliegen. Ik ben letterlijk helemaal leeg geprikt door die beesten. Ik denk dat elke mug in Australië, mij wel geprikt heeft. En ik krijg geen kleine bulten, maar hele grote. Alles jeukt en mijn hele lichaam zit vol met die grote bulten. Ik ben nu panisch voor muggen. I hate muskieto's.

Op de laatste dag wilde wij pasta maken, was onze tas met spullen weg gegooid door de schoonmakers omdat de datum van de dag ervoor op onze tas stond. Daar ging al onze spullen... Ten slotte had ik voor de vijf uur lange busreis druiven gehaald en drinken. Toen ik naar de bus wilde had ik mijn drinken nog, maar mijn druiven vond iemand anders waarschijnlijk ook erg lekker. Weg druiven. Grrr, dit was een momentje dat ik wie dan ook met druiven van zijn stoel af wilde trekken. Bij het volgende hostel werd de eerste dag ons net nieuwe pindakaas gestolen. En de volgende dag ons brood. IK BEN OOK EEN BACKPACKER! Ik heb ook geen geld. Blijf van mijn spullen af!!!!

Op naar 1770, langdurige en langzame busreis. 5 uur rechtop moeten zitten. Uiteindelijk werden wij gedropt in the middle of nowhere. Gelukkig stond er een jeep, waar we met zes man + alle bagage tassen en koffers achterin gepropt mochten zitten richting het hostel. Het was een heel mooi "resort" hostel. Geen party hostel, maar iedereen ligt al om 11 uur pm op bed. Helaas maaien ze de gras hier wel om 8 uur am.

Woensdag hadden wij "scooteroo" (zie foto's op facebook). Wat was dit leuk. Ik voelde mij net een echte "hells angel." Vrrrroem, daar ging ik. Met 70 km door het stadje 1770. De wind door mijn haren en mijn zonnebril op. Mijn roze motorjack steelde de show. Nu begrijp ik waarom mijn broer Roël motor rijden nou zo leuk vindt!

In je hostel kamer kun je de raarste mensen hebben. Mensen die je 's ochtends vroeg wakker maken omdat zij hun adapter terug willen, terwijl die gewoon op de grond ligt. Iemand die met je aan het praten is en zich insmeert met zonnebrand crème en daarna haar topje naar beneden doet, boobsplash. Iemand die continue snikkend en snuivend door de kamer heen loopt. Iemand die continue scheten laat. En zo heb je meer dan genoeg aparte mensen in Australië.

In de week van 26 maart lag ik in het verschrikkelijkste bed ooit! Ik denk dat ze dit bed nooit hebben verwisseld en dat er 293829293 dikke billen in hebben gelegen, want aan de lig-geul van dit bed kwam geen eind. Als de persoon boven mij bewoog, had ik mijn "fingers crossed" dat hij/zij niet naar beneden zou komen. Wat een gekraak en ik bewoog gratis met hem/haar mee. Southern Cross.. Perfect hostel, maar doe in godsnaam wat aan die verschrikkelijke bedden.

"Op een onbewoond eiland.. Lekker leven is zo leuk." Ik krijg spontaan dit liedje in mijn hoofd, als ik op het eiland van 1770 om mij heen kijk. Ik moest eerst wennen aan de toiletten in de hostels. Nu moest ik wennen aan helemaal GEEN toilet. Aangekomen met een vier persoonsvliegtuigje, die op zijn zijkant vloog zodat je recht op de zee keek, opeens naar beneden vloog zodat je dat gekke gevoel in je buik krijgt. Nee, niet bepaald fijn als je boot/wagen/vliegtuig-ziek ben. Maar gaaf was het wel. De twee "legally blondes" in de jungle. Verschrikkelijk. Laat mij maar mooi zijn op het strand of geld uitgeven tijdens shoppen.. Maar dit.. Wauw. Als avondeten hadden wij een pittig prutje. Ik wil niet weten wat er in zat, want het een keer thuis koken doe ik absoluut niet. Ik zat de hele avond ingepakt met lange broek, sokken hoog opgetrokken, trui aan, capuchon op en strak aangetrokken i.v.m. de muggen. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik NOOIT maar dan ook NOOIT plas in de bosjes. Maar hier kon het niet anders. "Dit plekje naom?" "Nee, daar zien ze mij vast." "Deze dan?" "Nee, daar is een spinnenweb!" "Deze?" "Nee, doe toch maar dat eerste plekje." Mijn schoenen uit, mijn broek uit, want hier ben ik nou niet heel erg goed in. "Nee, daar zijn mensen!" Hup, weer de tent in. Uiteindelijk is het.. Eh.. "Half" gelukt. Geef mij maar gewoon een schoongepoetste toilet. De man begon met een demonstratie slangenbeten. Slangenbeten waar je binnen 5 tellen dood van kan zijn. Natuurlijk deed hij die demonstratie op mij. Ik liep bijna in een spinnenweb, waarin een spin zat met poten, die net zo lang waren als mijn vingers. En dan zijn hier twee jongens die al 111 dagen op dit eiland zitten (voor de mensen die dit lezen en carnaval vieren: alaaf)!! Honderdelf dagen. Gaat het even niet. Wat doen die mensen hier? In die 111 dagen, zijn zij geen 1x naar het vaste land geweest. Vrijdag keerde zij terug naar het vaste land. Maar over een paar weken, keren zij weer terug. Hoe gingen zij terug? Rennend en zwemmend. Midden op de zee kregen zij water gegooid uit een vliegtuig. Wat zij doen als zij haaien tegen komen? Geen idee. "Cam & Dave, respect for you guys!" De andere man, genaamd Kano, reist al 6 jaar over de hele wereld. Het liefst slaapt hij op stranden en onbewoonde stukken. Je hebt vast een heel onbezorgd leven, als je zo kan leven. Ik hou het nog geen 2 dagen vol. Vrijdagavond wilde Kiona en ik "the sunset walk" doen. Daar gingen wij om 4pm, met lange broek, dichte schoenen en truien aan (bloedheet), met een zaklantaarn in onze zakken richting de wandelpaden. Ik denk dat wij in totaal 5 min. onderweg waren, toen wij allebei graag terug wilde en weer terug zijn gegaan. Kiona en ik zongen het liedje van "roodkapje" (alles kan op een onbewoond eiland) en zagen de wegen die wij moesten bewandelen. Nou ja, wegen kan je het niet noemen.. je liep gewoon door de bosjes en de spinnenwebben. "Kon nou niemand op dit onbewoonde eiland de bosjes snoeien voor ons?" Zaterdagochtend zaten wij om half 7 aan het ontbijt en waren we om 7 uur klaar voor onze ochtendwandeling. Kiona en ik hebben als legally blondes 27 uur op het eiland doorgebracht. En ik kon niet wachten tot dat ik onder de douche kon stappen. Toen het vliegtuig om 5.30pm arriveerde konden wij ook niet wachten om in te stappen. "We want a gentle flight please. Yesterday was a little drama!" De man moest lachen en ik kroop naast hem voorin in het kleine vliegtuigje. Daar gingen wij, terug naar de bewoonde wereld. Ik was van het uitzicht aan het genieten (en "the gentle flight") tot dat de man mijn hand pakte en mijn hand op het stuurtje voor mij legde (Vliegtuigen hebben er twee). Ik snapte niet wat hij precies deed, tot dat hij zei: "you are flying now!" Ik moest lachen en geloofde er niks van. Het vliegtuig ging gewoon vooruit, maar bleef recht hangen. "Yeah, you are flying. You are relaxed so the airplane is in a relaxed line now." Opeens trok hij aan mijn stuur en gingen we naar links. Hij duwde het daarna de andere kant op, en wij gingen naar rechts. Ik denk dat mijn verbazing elk gat uit spoot.. Ik bestuurde het vliegtuigje echt. De piloot liet het stuur los en daar ging ik. Ik stuurde naar links, en ik ging naar links. Ik stuurde naar rechts, en ik ging naar recht. Ik duwde het stuur in, en ik ging naar beneden. Ik drukte het stuur in, en ik ging omhoog. "I'm feeling like i'm playing a videogame!!" Schreeuw ik enthousiast.