Home sweet, new home.

Omdat ik hier veel met de dag leef en geen planning maak. Vergat ik elke keer eén ding, wat ik zeker moest doen. Uiteindelijk heb ik de stap gezet, die ik al een tijdje moest zetten. Namelijk mijn tickets wijzigen. Ik dacht toen ik in Nederland was, dat ik 5 maanden over de oostkust zou doen. Uiteindelijk blijkt dat ik de oostkust nog sneller dan 2 maanden heb gedaan. Nog voordat ik in Cairns was, had ik heel erg het gevoel dat ik met mijn verjaardag (8 juli) thuis wilde zijn. Ik weet dat ik rond die tijd, alles gezien heb waarvoor ik naar Australië ben gekomen. En dan hoefde ik mij niet meer zo zorgen te maken over het geld, wat als broodjes over de toonbank heen vliegt. Toen ik in Cairns was, kreeg ik door hoe relaxed Australië eigenlijk is. Omdat ik daar geen werk kon vinden, zoals jullie weten, ben ik naar Melbourne gevlogen in eén dag tijd. En ik moet jullie vertellen.. Ik mis Cairns. Omdat Nicole en Cheryl rond mijn verjaardag, ook nog in Cairns zijn. Heb ik mijn beslissing genomen, en mijn tickets als volgt gewijzigd: 22 juni vlieg ik naar Nieuw Zeeland. 4 juli vlieg ik naar Cairns. 13 juli vlieg ik naar Bali en 21 juli ben ik weer in Nederland. Het is geen 18 augustus, maar ik heb dan alles gezien, wat ik wilde zien. Plus dat ik nog een keer ga genieten van Cairns. De tijd gaat mij nu veel te snel, dat ik het benauwd krijg als ik denk aan 7 juli weer in Nederland zijn. 21 juli is voor mij de perfecte datum. In ieder geval, zo denk ik er nu over. In september moet ik weer naar school, zo kan ik werken en genieten van de zomer voordat ik aan het studeren ga. Dus mensen die mij missen, jullie kunnen gaan aftellen. En de mensen die blij waren dat ik weg was, watch out I am coming back!

Donderdag afgesproken met een andere au pair in Melbourne. Gezellig meisje. Het is grappig dat je hier mensen ontmoet, waar je in NL niet mee om zo gaan. Ik bedoel welke idioot reageert op een wild vreemde die vraagt of je wat wilt drinken in de bar? Hier kan alles.

Ik moet zeggen dat ik door Australië, een echt "Pasta kok" ben geworden. Pennen, spaghetti.. Ik maak er een maaltijd van. Zelfs met weinig ingrediënten. Dat is mijn specialiteit trouwens. Ja mensen, ik heb het backpackers-leven onder de knie. Alleen raak ik dat nu langzaam kwijt, door al het eten hier in dit huis.

Zondag ben ik op pad geweest met mijn Australische Hameeteman familie. Wij zijn naar "Philip Island" geweest. Daar hebben wij, na zonsondergang, kunnen genieten van meerdere "little pinguïns" (33cm groot). Dit zijn de kleinste pinguïns van de wereld. Hun rug is donker blauw, voor als ze zwemmen in de oceaan. Vogels kunnen de pinguïns dan niet tot moeilijk zien. Ook zijn de pinguïns goed in duiken, als een vogel de pinguïn als prooi ziet, moet hij snel zijn want voordat je het weet zitten zij onder water. Als de pinguïns op het land zijn, is dit natuurlijk heel anders. Op licht zand ziet zelfs een blind iemand de pinguïns, en op het land zijn de pinguïns niet zo snel. De pinguïns zijn "Safe" als zij in groepen op het land komen en hun avontuur verder waggelen. En als het donker is. Honderden pinguïns waggelen langs ons. Waarheen? Ik heb ook geen idee. Ik heb mij gefocust op eén lieve pinguïn. Ik kijk naar hem samen met William en René. Het lijkt net of de pinguïn het door heeft, want hij blijft stil staan. Opeens hoor ik een geluid *pffrrt* en er ontstaat een witte vlek onder de pinguïn. En de "winderige" pinguïn liep weer verder. Oke.. Fijn! "Hello to you also!"

Toen de "ranger" zijn verhaal aan het vertellen was, schreeuwde hij opeens dat iedereen stil moest blijven staan achter de witte lijnen. Na 10x tegen Aziaten geschreeuwd te hebben, dat stil staan ook echt stil staan betekend (asociaal niet-engels-sprekend volk). Liep er een kleine pinguïn tussen de menigte door. Hij weet zijn entree wel te maken. Ik miste alleen nog een auto en het was het programma "my sweet sixteen" van MTV.

Het valt mij hier op in Australië, dat mensen soms 6 uur op een dag in de auto zitten. In Nederland kan je natuurlijk geen 6 uur in de auto zitten, want dan ben je niet meer in Nederland. Maar al die uren zitten de Aussies in de auto, en toch merk ik dat hier veel minder mensen rijden met een navigatie systeem. Ik bedoel, ik zou niet zonder een navigatie systeem kunnen, omdat ik een richtingsgevoel heb van een worm. Maar Nederland kan wel wat van Australië leren in dit opzicht.

Dinsdag was het eindelijk weer een beetje lekker weer in Melbourne. Van 9 tot 2 uur had ik met de kinderen doorgebracht. Veel gelopen en veel gedaan. Daarna vond ik het tijd, om sinds twee maanden weer eens te fietsen. Een sportief dagje. Maar ik ben een Hollander, fietsen verleer ik natuurlijk nooit! Het lopen ben ik gewend in Australië, ik weet welke kant ik op moet en welke kant ik moet kijken voor het verkeer. Maar toen ik op de fiets stapte, moest ik toch even twee keer na denken over een rotonde of over het fietspad die opeens ophield, waardoor het leek alsof ik op de snelweg aan het fietsen was op mijn dooie gemakkie. Ben ik blij dat je hier verplicht bent om een helm te dragen! Staat ook helemaal niet gek. Ik dacht waarschijnlijk tijdens het fietsen, teveel na over mijn te mooie helm, want zo was ik opeens 2 uur onderweg. En ik moest nog terug. Opeens wist ik weer waarom ik het zo fijn vond, om twee maanden niet te fietsen. Hijgend en puffend (na 3 uur fietsen mag dat) kwam ik thuis aan. "Dit wordt spierpijn in mijn benen!" Dacht ik. Nou niet dus, de volgende dag stond ik op met alleen hele erge last van mijn kont. Cheers! Op naar nog twee maanden ZONDER fiets!

Af en toe ga ik een "babycino" drinken met de kids. Een "babychino" is opgeklopte melk met een marshmallow er naast. Zo zat ik op een dag in het cafe, de kinderwagen stond buiten het cafe. En de kiddo's en ik hadden een hoop gezelligheid. Talia (het meisje van twee) zit met haar rug naar het raam, ik help haar met goed op de stoel zitten. Omdat ik met mijn gezicht richting het raam kijk, zie ik iets verschrikkelijks gebeuren. Er komt een blinde man aan gehobbeld en voordat ik het weet, loopt hij tegen de kinderwagen aan. Het had niet veel gescheeld of de man had in de kinderwagen gelegen. Voordat ik iets kon doen, schoot iemand anders de man te hulp. Zijn stok zat namelijk vast aan de kinderwagen. Ik kan je vertellen dat ik mij erg geschaamd heb op dat moment. Maar gelukkig kon er eén vrouw smakelijk om het ongeval lachen. "He is not 100% blind!" Zegt de vrouw nee schuddend. "O my god, but thats my stroller." Zeg ik met mijn hand voor mijn mond. "No worries!" Zegt de vrouw, en loopt lachend weg om het verhaal aan andere mensen te vertellen.

Later in de week, stak ik over met de kinderen in de kinderwagen. Toen ik midden op de weg liep, zag ik dat de blinde man ook wilde oversteken. Natuurlijk liep de man niet links, zoals het hoort, en ik zie hem op de kinderwagen afkomen. "o nee, niet weer!" hoor ik mezelf denken. "Nooooo stop! Watch out! Watch out! Stop stop!" Schreeuw ik. Ik geloof dat de man ook doof is, want luisteren deed hij niet. Hij liep gezellig door. Het enige wat ik kon doen was naar achter lopen met de kinderwagen. Zie je het beeld voor je? Maar de man liep sneller dan ik, en voordat ik wist zat hij bijna bij de kinderen op schoot. Blijft deze man mij achtervolgen?

Ik had in mijn vorige blog verteld dat er weinig tot geen controle was in de treinen in Melbourne toch? Nou natuurlijk komt er controle als ik heerlijk met mijn voeten op het bankje voor mij zit. Soms moeten mij voeten ook even rusten. "Can I see your ticket please?" Ik zat zo erg in mijn eigen wereld, dat ik er van schrok. "Ofcourse here it is." In mijn hoofd zei een stemmetje "je voeten idioot. Zeg er alsjeblieft niks over mevrouw, zeg er alsjeblieft niks over mevrouw." De vrouw had mijn mykey gecheckt en ging naast mij zitten. "O nee, hier komt het!" Dacht ik. "I'm here because you had your feet on the seat." In mijn hoofd dacht ik aan de boete en een stemmetje zei: "speel de domme toerist!" Ik denk dat als ik thuis ben op een toneelschool ga, want dat toneelspelen (zo noem ik het maar) gaat mij vaak prima af. "Do you have an ID and your adress?" Zei de mevrouw kijkend op haar scherm. "Eh actually I am from Holland!" "Oh how long you've been here?" "You mean in Australia?" "Yes." "A two months I think." Het stemmetje in mijn hoofd begon te lachen, al iets langer Naomi, dat weet je zelf ook wel. "Oh allright. And how long you've been in Melbourne?" "Eh a few.. Two weeks now, I think." Het stemmetje in mijn hoofd komt niet meer bij, ik ben namelijk al bijna 4 weken in Melbourne. "Allright. In Holland its also not aloud to have your feet on the seats right?" "Yes, but its not really strict." "Allright, in Australia its a ticket of 300 dollar!" Mijn ogen vielen uit mijn gezicht denk ik, en ik zag mijn uitstapjes gecanceld worden. 300 dollar voor een treinritje vind ik, mijn mening, erg veel. "But don't do it again. This is a warning! The next time its 300 dollar." "Yes, I never try this again. Haha thanks." De volgende waarschuwing op mijn naam. Een applaus is welkom.

Samen met William, Josh en Renee op zaterdagavond naar een "real Aussie's foothball game." Er waren +- 80000 mensen, en ik was denk ik eén van de weinige die de regels niet snapte. Gelukkig konden William en Josh mij een beetje bijpraten. Maar ik betrapte mezelf erop dat ik meer op de korte strakke broekjes aan het letten was, dan de puntige bal die tussen de palen kwam. Ik vond het erg leuk om mee te maken. De schreeuwende mensen en het commentaar wat sommige mensen hadden. Het viel mij wel op dat het een stuk rustiger was dan in Nederland. Met rustig bedoel ik niet de mensen, want heel de bevolking van Australië was bij het stadion. Maar geen ruzie's, of uitdagende liedjes. Het is gewoon een echt gezellig "foothball" avondje. Alle supporters zitten door elkaar en hebben het gezellig met elkaar. In Nederland kan je absoluut niet supporters door elkaar zetten. Dat wordt geheid vechten.Als je in Australië bent, moet je dus zeker zo'n wedstrijd meemaken.

Josh (een goede vriend van William) had twee kaartjes voor de bioscoop zei hij. "If you want to go to the cinema with me? The only thing: I choose the movie! It's going to be 'Iron man 3.' Is this ok?" "Yes, when I have a free night, I am in!" Josh had helemaal niet door dat de kaartjes "Gold Class" waren, dus wij kwamen terecht in een bioscoop voor rijke (en luie) kakkers. De organisatie had van de bioscoop een soort restaurant gemaakt. Van te voren krijg je het menu, en daarin kan je een keuze maken in soorten hapjes/maaltijden en drankjes. Als je je keuze hebt gemaakt, word je naar je stoel begeleidt. In de zaal waren maar 12 plaatsen, toen ik de zaal binnen kwam snapte ik waarom. Het waren grote stoelen in tweetal naast elkaar, met een tafeltje er tussen. Als je op een knopje klikte, ging je stoel naar achter en kwam er ook een voetenbankje tevoorschijn. Ik bedoel, dit is pas echt relaxen in een bioscoop. Tijdens de film kwamen de werknemers je hapjes brengen. Zo kon je ongestoord genieten. "Did you saw Iron 1 and 2?" Vroeg Josh aan mij. "Ehh no!" "What? Why are you here? Haha" Ach, soms moet je dingen gewoon doen zonder er eindeloos over na denken. En ik bedoel een wijntje, een hapje en een goede film. Het was een gezellige avond. Ik had 1 en 2 helemaal niet nodig, ik volgde alles. Ps. Iron man 3 is een aanrader.

Het is zaterdag en ik heb mijn jas aan. Ik moet Aster van het station halen en ik wil mijn deur uitlopen. ik trek aan mijn deur, en nog een keer en nog een keer. Waarom gaat hij niet open? Ik zie het jochie springen op de trampoline, en denk aan het verhaal van de vorige au-pair hier. "Ik ben Ingesloten in mijn kamer!" Ik zie gelukkig mijn hostmom, en begin op het raam te kloppen. Die heeft mij bevrijdt. Ben ik blij dat er iemand was.

Dit was mijn eerste stapavondje, in de veel te grote Melbourne. Aster en ik begonnen met avond eten bij "the bay." Ik had een chicken souvlaki, maar ik kreeg lam. Met het beeld van een schattig springend lammetje in de wei, ben ik terug gegaan naar de balie, en heb mijn souvlaki omgeruild. "Heb jij dorst? ik wel! Kijk een blikje voor maar 1 dollar!" Zei Aster. Allebei een blikje Cola, maar 1 dollar is wel erg goedkoop in Australië. Ik keek op de onderkant en zag april 2013 staat. Lekker een colaatje over de datum. Weer terug,
en hebben we de blikjes om mogen ruilen. Aster had haar blikje op eén slok na leeg, maar toch aardig. Toen na 1,5 uur kwamen wij eindelijk in de stad. Het regende en onweerde al de je hele dag. De ramen in de trams waren beslagen en het regende zo hard. "Moeten wij hier uit?" "Geen idee!" "Hier dan?" "Ehhh.." Uiteindelijk zijn Aster en ik natuurlijk bij het verkeerde uitgestapt dus moesten wij een eind in de regen wandelen. Natuurlijk was het op vrijdagavond hartstikke rustig in de kroegen/clubs in dit deel van Melbourne, en was het dus ook niet een heel leuk. Aster en ik kunnen ook thuis een feestje met zijn tweeën vieren, in plaats van in een grote discotheek.. met zijn tweeën. Aster en ik besloten dus dat wij maar op tijd terug gingen. Maar toen wij op station aan kwamen, bleek dat er geen eén trein meer reed. Lief gevraagd aan de politie, hoe wij dan in Sandringham terug kwamen. Met een taxi of de nachtbus. Wij zijn backpackers hè, dus wij kozen de nachtbus. Aster heeft ik denk wel 10 keer aan de chauffeur gevraagd of hij naar de plek ging waar we heen moesten. "Yes, we stopping at the mainroad of Sandringham. Yes yes!" Opgelucht gingen Aster en ik in de bus zitten. Het viel mij op dat de buschauffeur overal stopte, waar de personen in de bus wilde dat hij stopte. "Yes, I live here. So can you stop overthere?" Na driekwartier in de bus vraagt de buschauffeur ineens aan ons: "Where do you wanna go?" Dus Aster zegt nogmaals: "Wij moeten naar Sandringham." De man begint te lachen, nee te schudden en in zichzelf te praten. Aster en ik kijken elkaar verwarrend aan. Toen zei de buschauffeur ineens: "I'm not going to Sandringham. Sandringham is the whole other way." Na 10x gevraagd te hebben, komt hij er na driekwartier pas achter, dat HIJ ons verkeerd heeft geïnformeerd? Ik kon niks anders dan boos voor mij uit staren en mijn moordneigingen te sussen. Uiteindelijk heeft hij ons ergens afgezet en moesten we uiteindelijk toch de dure taxi nemen. Tenslotte eindigde Aster en ik helemaal doorweekt in bed. Wat een fijn stap avond was dit!

Het is alweer 1 juni, ik breng Aster terug naar het station en ik merk aan mezelf dat ik mij thuis voel. Ik snap ook niet hoe dat kan, na zo'n verschrikkelijke alles-gaat-fout-avond, maar toch is het zo. Ik weet waar alles is in Sandringham en ik herken alles. Als je "gewend" bent om hostel te hoppen, kan je al heel snel gewend raken aan een plek waar je iets langer blijft. En op dit moment woon ik ook echt in Sandringham. Maar zoals ik al zei, het is ál 1 juni. Over 6 dagen is mijn moeder jarig en over 15 dagen wordt mijn broertje 16 jaar. Helaas ben ik daar niet bij. Maar het gaat zo verschrikkelijk snel, dat ik volgende maand wel al weer thuis ben. "Nog niet aan denken Naomi, denk maar aan Nieuw-Zeeland. Dat is pas je volgende stap!"

Cheers.