Totally lost.

9.00 uur, snel facetimen met paps en mams in mijn net-wakker-modus. Haren ontploft, wallen tot mijn knieën en geen make-up op. Paps en mams gingen bijna slapen en bij mij was het tijd om mijn dag te beginnen. Heel apart dat tijdsverschil.

Te laat voor de "hop on hop off" bus, ik rende er op af. "Is this bus taking us to Nimbin. Yes? I'm with a friend. She's running over there. Can you wait for 5 seconds?" Ik keek een oudere man aan, met zijn petje achterstevoren. Hij zat achter het stuur van een hippie busje en hij had geen schoenen aan, hij deed alles op zijn blote voeten. "No worries! I"ll wait." Eenmaal in het busje, knalde de "chill muziek" door de speakers. "Don't worrie, about a thing. Every little thing is gonna be allright!" Chillend in het hippie busje, die net 20 km per uur ging als we een heuvel op moesten, kwamen wij aan in "Nimbin."

Omdat iedereen het over "Little Amsterdam" had, had ik dat idee ook in mijn hoofd. Toen ik mijn eerste stappen in "Nimbin" had gezet, dacht ik aan alles behalve Amsterdam. Wat een gek stadje. En wat een gekke mensen. Het stadje leek op een opvangcentrum voor zwervers. En ik denk dat iedereen in "Nimbin" alleen maar aan drugs denkt. Zelfs de postbezorger was broodmager en had een gezicht van een 90 jarige. Over al waar je liep kwamen de gekste mensen naar je toe "do you want a cookie?" "Do you want to smoke marihuana?" En zo bleef het maar door gaan. Je hebt daar zelfs oude vrouwtjes die space-cake verkopen, ik zie mijn oma's al gaan.. Not. Werkelijk alles en iedereen is high in de sky en leven het relaxte "bob marley" leventje. Amsterdam valt dan nog reuze mee. Ik ben al niet van het blowen en drugs gebruiken, dus ik was alleen maar op mijn tas aan het letten zodat geen eén junkie er ook maar met zijn vingers aan kon zitten en mijn camera had ik stevig in mijn armen gedrukt. De mensen bedankte ik vriendelijk als ze mij wat aan probeerde te smeren. "Do you want something girls? No? HAHA! Okay, enjoy your time in Nimbin. Hihaaa!" Maar de meeste mensen in de tourbus konden de verleiding niet weerstaan. Kiona en ik hadden het wel weer gezien, en gingen op een bankje in de zon zitten. Zo kon je mensen kijken en zag je precies hoe alles in zijn werk ging. Een man loopt op straat en jaagt op toeristen. Hij vraagt zoveel mogelijk toeristen. Hij heeft beet! Twee jongens neemt hij mee. Eerst praten ze wat en daarna lopen ze een stukje. Dan duiken ze een steegje in. Tenslotte komen eerst de jongens uit het steegje en een paar seconden later de man. De man loopt weer verder. Ja, weer een toerist die "vrolijk" wilt worden. Nu lopen ze samen, pakken een krantje en lopen al pratend weer verder. Daarna duiken ze weer hetzelfde steegje in. Wauw, goed hoor. Dat krantje deed het hem helemaal, daardoor leek het inderdaad niet op het verkopen van drugs.

Iedereen, maar dan ook iedereen, is mager en loopt de koffieshop plat. Als ze hier: "TAXIIII!" roepen, dan is dat niet zoals in New York. Nee, ze roepen niet om een taxi omdat ze een lift nodig hebben. "You don't have any taxi's in Nimbin. When someone screams the word taxi, they mean: watch out, the police is coming!" Zegt onze tourguide lachend. Ik was blij dat ik weer terug in het hippiebusje zat, het was grappig om te zien, maar dat was dan ook alles. Ik denk dat je zelfs al high werd van de lucht die overal hing. Terug in de bus was er een hele verandering te zien. Er zaten mensen bij die opeens erg moe waren, en waren vertrokken naar dromenland. Maar ook mensen die opeens praatjes kregen, beste vrienden werden, giechelde en de hele tijd naar achter keken omdat de bus volgens hun opeens te stil was. Het is natuurlijk vet stoer als je alleen zo bent na het blowen.

Het is hier nu 6 uur, ik ben aan het relaxen in een hangmatje. Uitzicht op het zwembad en overal blauwe lucht met af en toe fel witte wolken. Wat gaan de dagen snel in Aussie. Alles vliegt voorbij. Gelukkig maar, dat is een teken dat ik het in ieder geval leuk vind. Ik denk aan het eten wat wij hier doen. Niemand gaat geloven dat IK dit zeg, maar ik mis de groente. Ik mis gezond eten. Ik voel mij net een vet varkentje. Het wordt tijd dat wij maar eens groente gaan eten. Want straks kom ik moddervet terug en heb ik een tekort aan vitamines.

Het is tijd om straks in de bus te stappen richting "Surfers Paradise." Wij hadden 2 uur de tijd voor het avond eten, dit zou toch wel genoeg zijn? Niet dus! Het duurde zo lang dat wij uit eindelijk weg moesten om de bus te halen. Daar ging ons avond eten. Uiteindelijk hebben wij maar een zak chips gehaald. Heerlijk avond eten, al zeg ik het zelf. Toen Kiona en ik in "Surfer Paradise" aankwamen, waren wij toe aan een heerlijk bed en een goede nachtrust. Met mijn huis op mijn rug (backpacktas) liep ik net zo hard als een echte slak. Ei-nde-lijk! Wij hebben het hostel bereikt. De receptie gaf onze sleutel en toen wij voor onze deur stonden, lazen wij onze grootste nachtmerrie. Op de deur stond: "a room for 20 people." 20 personen? WAT? Oke, adem in en adem uit. "Zal ik de deur open doen? Ben je er klaar voor?" Mijn eerste gedachte toen ik de kamer binnen stapte was: zit ik in het Leger? Een grote kamer met 10 stapelbedden. 20 mensen. 2 douches. 2 wc's. Dit kan niet waar zijn. Alle 18 overige mensen waren ook nergens te vinden. Uiteindelijk bleek dit dan ook het Party-hostel te zijn van "Surfers Paradise." Iedereen was dus gewoon aan het drinken en zouden daarna gaan stappen. Wij hadden net onze tas op de grond gezet, toen er opeens twee jongens de deur binnen kwamen. Ik had mijn zware tas net van mijn schouders, en zij wilde dat wij meteen mee gingen partyen. Zie je het voor je? Bloedheet. Een kloffie aan. Geen make-up. Je haar ziet eruit alsof je maanden niet hebt gedoucht. Wallen tot onze enkels. En dan zouden wij alles zou laten liggen en doorgaan tot diep in de nacht? Afschuwelijk!! Wat denk je zelf maat! Toen de jongens wegliepen, hadden wij wel zin om te kijken wat iedereen zo leuk vind aan dit hostel. Maar uiteindelijk heeft "slaap" gewonnen. Maar een goede nachtrust krijg je niet in dit hostel. Midden in de nacht gingen de lichten aan. De eerste mensen kwamen schreeuwend binnen. Als die net stil waren en je eindelijk weer een beetje in slaap was gedoezeld, kwamen de volgende mensen schreeuwend binnen. Zo ging het door en door. Ik ben al geen ochtendmens, maar toen die ochtend mijn wekker ging, wilde ik mijn telefoon echt tegen iemands hoofd aangooien. NOOIT MEEEEER!!!!!!!!!!!

Slecht geslapen en allebei moe. Het geld vliegt mijn portemonnee uit. We hebben het gehad. Waar gaat al dat geld naar toe? Weet jij het? Vandaag was het dus zo'n dag. Wij zijn allebei chagrijnig. Niks gaat zoals het moet. Willen wij naar een winkel informatie vragen, is de winkel dicht. Willen wij op het wifi netwerk, is er opeens een probleem met het netwerk. Het is een dag waar waarschijnlijk elke backpacker tegen aan loopt, een dag die waarschijnlijk wel vaker gaat komen.

Aan de noedels, pratend over de dag zegt opeens een meisje: "Hey, ook Nederlands?" Na een tijd met haar gepraat te hebben, kwam zij met een idee voor de avond. "Je krijgt gratis entree, en gaat 4 clubs af. Bij elke club krijg je een welkomsdrankje. Om half 7 begint het, je krijgt gratis pizza. Eigenlijk is het 30 dollar, maar wij hebben doorgezeurd en hoefde uiteindelijk maar 15 dollar te betalen." Wij hebben meteen hetzelfde geregeld, ook voor 15 dollar. Die avond hebben wij 2 jongens uit zwitersland en 2 meisjes uit Spanje ontmoet. Uitgaan met zijn allen was erg gezellig. Maar in de "gratis" pizza was de organisatie "Wicked" alles behalve vrijgevend. 3 pizza's op een hele groep. Je kon dus eén stukje pizza krijgen. Weer een fantastisch avondmaal. De drankjes die wij kregen waren ook fantastisch gemixt. Ik gok dat ons laatste drankje vodka was, gemixt met water. Heerlijk. Meestal kijk ik naar mijn glas en denk ik "is het nu alweer op?" nu keek ik en dacht ik "watttt? heb ik nog zoveel?"

Omdat het zo vroeg begon, waren wij vroeg in het hostel, gelukkig want wij moesten weer om 9 uur op. Toen ik in mijn bed ging liggen, moest ik zachtjes huilen. Dit bed lag alles behalve lekker, het leek alsof ik alleen op de plank lag, zonder matras. Lang leven het hostelleventje.

"Hey dat is toevallig!" "Hey, alweer!" Vandaag deden wij ons eigen dingetjes, aangekomen in Brisbane, maar hoe dan ook, Kiona en ik kwamen elkaar steeds tegen op de gekste momenten. "Ik ga even naar buiten, foto's maken!" "Ik ga wel even mee!" Daar gingen wij dan, ik liep door de stad als een toerist met mijn grote camera. Je kan mij vergelijken met een chinees. Die mensen maken ook altijd zoveel foto's. Kiona en ik liepen en liepen. En ik maar foto's maken. "zullen wij deze kant opgaan of die?" "eh, doe maar die, die kant ziet er leuker uit!" "hey de MC Donalds! Misschien hebben wij dan eindelijk is WIFI!" En ja hoor, wij hadden WIFI. Kiona en ik zaten daar voor een tijd, geconcentreerd op het kleine schermpje en afgesloten van de buiten wereld. Opeens keek ik van mijn scherm, er stond een klein, schattig, blond meisje voor mijn neus. Het meisje bukte en raapte iets van de grond en legde dit voor mij op tafel. "If you give this, you get a free wrap at the MC Donalds!" Ik dacht dat ze dit zei, omdat zij graag de gratis wrap wilde. Maar ik zag er misschien wat ingevallen en hongerig uit, want toen ik zei of zij hem wilde zei het meisje schattig: "no, it's for you!"

De wrap was heerlijk! Tijd om nog meer foto's te maken en richting het hostel te gaan. Kiona en ik hadden besloten om deze avond gezond te koken. Het was inmiddels al donker geworden, dit betekend dat wij dus al uren weg waren. "Eh, welke kant moeten wij eigenlijk op?" "Do you know where the hostel "chill backpackers is? No? Oh." Niemand wist het ons te vertellen, en nu? Uiteindelijk hadden wij een man gevonden die het op zijn telefoon ging opzoeken. Ik keek een beetje om mij heen naar de hoge gebouwen hier in Brisbane, tot dat ik de man hoorde lachen. "Do you came here with the train?" "No, we walked. Why?" "Excuse me? Did you walked the whole day?" "Eh, no not really. Why?" "Because the hostel is a long walk from here. I think you must catch a train or something." Daar stonden wij dan, tussen de hoge gebouwen, het begon te regenen en wij wisten alleen maar dat het hostel niet binnen handbereik was. Na een tijd terug lopen, tenminste dachten wij, vonden wij het tijd om weer de weg te vragen. Geen bewoner te vinden, alleen twee Chinese jongens. "Chinese mensen weten nooit wat. Als ze überhaupt Engels spreken." Toch maar vragen, de spleetoogjes zouden het voor ons opzoeken op hun telefoon. Ondertussen kwam er een vrouw aan. "Kion, blijf jij hier? Dan vraag ik het aan die vrouw." Het eerste antwoord wat ik kreeg was: "the roma street? Really? O, that's the other way of the city. You should take the bus to your hostel!" Nee, waarom zegt iedereen dat nou toch? Hebben wij dus uren gelopen, van de ene kant van de stad naar de andere kant van de stad? Op onze slippertjes. Zo lang gelopen, zonder dat wij het ook maar door hadden? Ongelofelijk. Op dat moment kwamen de twee chinese spierbundels (ik denk dat zij 20 kg wogen, bij elkaar) weer naar ons toe. "We looked phone, we going same way. We bring you. We with the car." Wat een engeltjes met spleetoogjes. De chineesjes vertelde dat zij nu al twee jaar in Australië waren. " working holiday." "Nice, where did you work?" "Worked at supermarket!" Haha. Oké. En twee jaar? En dan nog zo slecht engels praten. Foei, bad Chinese boys! De jongens liepen voor op en wij liepen achter hun aan. De jongens praatte wat, maar dat konden wij niet verstaan. "Ze maken nu een plan. 'Neem jij die lange? Dan neem ik die kleine!' Daar gaan we dan.." "Die jochies? Haha, ik pak ze." En ja Kioon, eén keer blazen en die arme spleetoogjes breken alles. Nou goed, om een lang verhaal kort te maken.. Het verhaal eindigde dat de jongens ons ergens hadden afgezet. Als het goed was, dichtbij ons hostel. Toen wij het na het uitstappen, nog een keer gingen vragen. Zei een ingeburgerde Chinees: "eh, you walk here straight on, I think it's a walk of 20 minutes." Wat? Hoe kan dit? Hebben wij echt zo lang gelopen? Kiona en ik eindigde in de Subway. Gezond koken? Morgen weer een dag. Aangekomen bij het hostel hebben wij alleen maar films gekeken. Wat een dag. Maar.. Wij hebben in ieder geval al heel Brisbane gezien.

Ik heb mailtjes verstuurd voor werk. Want ik moet hoe dan ook werken. Ik ben benieuwd wanneer ik iets terug ontvang.

Vanavond gaan Kiona en ik uit met een ander Nederlands meisje die wij hier in het hostel ontmoet hebben. Het is zo grappig hoe snel je met mensen praat hier. Kiona en ik liepen terug van de supermarkt, Kioon ging de stad in en ik liep terug richting het hostel om te lunchen. "Ook Nederlands?" Zei een jongen opeens. "Ja! Zie ik er zo Nederlands uit?" "Nee hoor, ik hoorde jullie net praten." En zo heb ik een heel gesprek gehad met iemand die je op straat tegen komt. Hoe leuk!

Zaterdagavond, tijd om Brisbane in de nacht te ontdekken. Met negen mensen namen wij een taxi richting "de straat" met discotheken. Overal waar je keek stonden mensen buiten. In veel discotheken in Australië mag je niet op je slippers naar binnen. En jongens moeten een lange broek aan en dichte schoenen. Waarom dat eerste is, weet ik niet. Maar dat tweede is omdat er "gangs" rondlopen met bepaalde tatoeages, dit kan ruzie starten. Daarom moet het lichaam bedekt zijn. De groep liep de discotheek in, dit was een discotheek met "oude muziek." "Mamma mia, here we go again.." Uiteindelijk viel de groep uit elkaar. Ik eindigde met het Nederlands meisje, een engels meisje en een engelse jongen die in Den Haag woont. Kiona daar in tegen, was gevallen voor de bruine dreadlocks van de Duitse Inga. Mijn groep kwam terecht in een heel leuke discotheek met veel leuke mensen. Het was een erg geslaagde en leuke avond, voor ons allebei.

Toen ik terug kwam, rond 5 uur, liep ik naar de wc's. De wc's zijn hier gemixt. Ik hoorde het hokje naast mij steeds een apart geluid. Toen ik klaar was met plassen, deed ik heel zachtjes de deur open van het hokje naast mij. Daar zat een jongen die ik ook mee uit was gegaan. Hij had zijn ogen dicht en was behoorlijk aan het hikken. Ik moest lachen. "Cosmo, how are you? What are you doing? Go to bed!" "No, *hik* I don't go *hik* to bed like *hik* this. When it stopped *hik* I will *hik* to bed *hiks*" "o, Cosmo! Drink some water." "No it *hik* don't help! *hik*" Na toch wat water gedronken te hebben, had hij nog steeds de hik. "I will sit *hik* on the toilet *hik* again. When it's better *hik* I will go to bed! *hik*"

Ik merk dat ik het nu erg lastig vind om de Nederlandse stress los te laten. Ik kan aan niks anders denken dan aan geld en geld besparen. Het Nederlandse meisje die ik hier heb ontmoet zei: "bij mij duurde het ook even. Maar wanneer je in de "no worries" modus zit, voel je je veel beter!" Dus kom maar op Australische relaxheid, I'm ready!!

Groetjes aan je voetjes.