Nederlands weertje.

Ik word wakker in mijn stapelbed in Sydney. Ik slaap boven en staar naar het plafond. Heerlijk op tijd naar bed gegaan gisteravond, dus ik ben top fit. En het is ook nog is verschrikkelijk mooi weer. No worries mate.

Het was 10 uur en wij stonden op central station. Voor $11 Australische dollar konden wij een retour naar de "Blue Mountains" doen. Eerst een uur met de trein en ten slotte een uur met de bus. De trein was gemaakt voor in Madurodam denk ik, want voor grote mensen was hij niet bestemd. Met mijn benen in mijn nek zette ik de reis door. Toen wij aangekomen waren moesten wij eerst de avond 4-daagse in eén middag doen. Wij hadden ons laten vertellen door twee jongens, dat het erg koud was bij de "Blue Mountains." Daar liepen wij dan, met zijn zessen, dik ingepakt alsof het winter was. Berg op, berg af. Ik voelde mij een echte backpacker. Met kramp in mijn kuiten en zweet op plekken waar je geen zweet wilt hebben, kwam ik aan bij de "Blue Mountains" of te wel "the three sisters." Het was bloed heet!!!! Wat nou koud? Hadden wij de grootste mietjes van Sydney gesproken? Iedereen baalde van zijn lange broek en dichte schoenen, naar het uitzicht heeft het dubbel en dwars goed gemaakt. Want overal waar je keek, dacht je: "wauw!" Wat een uitzicht en wat een mooie bergen. De zon scheen lekker en wij wilde de straten die leken op de Mount Everest niet lopend beklimmen. Na een paar minuten wachten kwam er een "hop on hop off" bus, maar die zei dat hij eerst de halve stad af ging tot dat hij bij het bus station stopte. Hij zag waarschijnlijk de zweet druppels bij iedereen, en wilde ons gratis bovenaan de berg afzetten. Zodat wij het grootste en zwaarste stuk niet hoefden te lopen. Top bob! Eenmaal terug in ons hostel en kijkend in de spiegel, zagen wij zes meisjes met zes rode neusjes. Lekker kleurtje hoor. Bedankt "Blue Mountains!"

Van het hostel leven, gingen wij naar het surfers leven. Ik kan je vertellen dat ik blij ben dat ik überhaupt nog leef. Het leek alsof mijn armen van mijn romp zouden vallen en mijn hoofd vol zat met stenen. WAT IS SURFEN ZWAAR! Voor het surfen moesten we volgens de crew altijd warm worden. Dit deed "surfcamp" met een stukje joggen, voetbal, rek en strek oefeningen of het spelletje "falling cow." Het was net een bootcamp. Ik was levend verbrand op het water. Mijn gezicht was knalrood en er zaten blaren op mijn oren. Mijn teen was tegen de bodem gekomen, waardoor nu mijn nagel van mijn grote teen is. Ja, ja.. Wat houd ik van surfen! Nee, oke nu klink ik niet enthousiast terwijl ik dit wel echt ben. Ik vond surfen erg leuk. De eerste dag had ik het bijna opgegeven. "Ik kan beter op korfbal ofzo.." De tweede dag kon ik gelukkig staan op mijn surfboard, en voelde mij hierdoor heel erg vrolijk! Het was erg leuk om te doen, maar een real surf-chick word ik nooit ben ik bang.

Ik hoor geluid, maar wat is het voor geluid? Ik kijk uit het raam en zie heel veel Australisch water naar beneden komen. Het regent. Bah. "Ik kan beter terug naar Nederland, en daar mijn geld uitgeven!" Het heeft van donderdag tot nu geregend. Wat een drama Australië.

Het is zo ver, tijd om afscheid te nemen van de mensen die wij tot nu toe ontmoet hebben. Samen met Kiona ga ik met de bus richting "Byron Bay." Het was heel vreemd, ik heb twee weken met deze mensen opgetrokken, maar het leek als of ik hun al een paar jaartjes kende.

"Waar moeten we heen? Op het kaartje staat hier rechts en.." Gelukkig kwamen wij de Italiaan, Engelsman en de Nederlander tegen die ook op "surfcamp" waren, die wisten in ieder geval WEL waar wij moesten verzamelen voor de bus richting "Byron Bay." Wij liepen onder een bruggetje en opeens schreeuwde ik het uit. Er werd water of iets naar beneden gegooid, ik werd nat en ten slotte kreeg ik het flesje ook nog op mijn hoofd. Verdorie, dat moet mij weer overkomen. Wat voelde ik mij smerig. Mijn eerste gedachte wat door mijn hoofd schoot, was dat een zwerver zijn fles met plas leeg gooide en schrok van mijn gegil en daardoor ook zijn flesje liet vallen. Dit idee heb ik niet meer uit mijn hoofd kunnen praten.

Daar zaten wij dan. In de bus richting "Byron Bay." Alsof ik dagen niet had geslapen, zo lang sliep ik in de bus. Ik had dan ook alle tijd, want de busreis duurde dertien uur. De bus heeft ook drie uur lang, langs de weg gestaan. Pech langs de weg. De kangoeroes en pelikanen hebben het goed gemaakt. Jaaaaaa, ik heb eindelijk "Skippy" in het wild gezien! Over springende "Skippy" gesproken, ik heb een klein stukje kangoeroe vlees geproefd. Arme "skippy." Ik vond het helemaal niet lekker, het was droog en had en aparte smaak. Geef mij maar gewoon een biefstukje.

Aangekomen in "Byron Bay." "Wauw, waar zijn wij beland? Hippie town?" Ik heb nog nooit zoveel hippies bij elkaar gezien. En je hebt ook genoeg winkels om jezelf om te toveren tot een hippie. "Enjoy life dude, smoke weed everyday. " Fijn, maar no thanks mate!

Het uitgaan is hier wel erg leuk! Zoveel kroegjes en discotheken. Mensen die je herkennen uit je hostels en nieuwe mensen die je leert kennen. Ik heb gisteren een hele leuke Belgische jongen ontmoet. Zijn naam vond ik lastig te onthouden. "Leander" is zijn naam. Ja, in Nederland hebben wij het over Jan en Kees, dat is een makkie. Dat die Belgen nou weer moeilijk moeten doen.

Na een fijn avondje champagne drinken (goedkoopst hier in de discotheken), vonden Kiona en ik het tijd om onze surf-skills te laten zien in "Byron Bay." Het begon al met het surfboard. "Ik waai zowat weg met dit ding. Wat is hij licht vergeleken met de boarden op surf-camp!" Toen wij op het strand kwamen en het water ingingen, konden wij al snel niet meer staan. "Wat is het diep hier, op surfcamp was het een veel relaxter strandje!" Ten slotte kwamen de golven achter elkaar op ons af. Onmogelijk. "Dit is een zelfmoord poging volgens mij!" Als snel stonden wij alweer met onze voetjes in het zand. Ik ben veel beter in zonnen dan surfen tussen de lekkere surfdudes. Wij hebben het geprobeerd Australië, helaas. Maar Surfcamp was een hele leuke ervaring!

Vandaag zijn wij naar de vuurtoren gelopen om zonsondergang te zien. Een pokken eind lopen. En toen wij daar bezweet en gebroken aan kwamen zei de tourguide: "sorry guys, we need to go back. You can't see the sunset because its very cloudy." Grrrrrrrrrrrrrrrrr!

Gelukkig was het verder vandaag super "Nederlands" weer. Zon, regen, zon, regen, zon etc. Maar wel 26 graden en wij hebben eindelijk een tijdje in de zon kunnen liggen voor een bruin tintje. Morgen gaan we naar "Nimbin" of te wel "little Amsterdam." Ik ben benieuwd.

No worries mate. Cheers!