Gewoon even 'ik' en mijn 'hagelslag'

‘Hallo zon! Wat heb ik jou lang niet gezien!’ Hoe kan het dat als de zon schijnt je meteen een heerlijk weekje hebt? Je humeur is beter, iedereen is vrolijk en je zit niet de hele dag binnen! Daar liggen we dan, op ons ligbedje aan het zwembad met op de voorgrond allemaal palmbomen. Als je hier geen vakantie gevoel van krijgt dan kan je jezelf beter opsluiten.

Helaas ligt het zwembad in het midden en staan de appartementen er dus omheen. Dus als je denkt dat je rustig in je bikini kan liggen zonnen dan heb je het mis. Vanuit elke kamer wordt er naar je gestaard en de volgende dag krijg je te horen: ‘Alé lag gij gisteren nou in uw badkostuum?’.

Ja, we hebben hier ALLES voor het ultieme vakantiegevoel. Mensen vanuit Nederland vragen al of we dingen missen en of we al heimwee hebben. Bij alle drie is ons antwoordt nee! Natuurlijk missen we wel dingen maar het is hier zo lekker, geen Hollandse stress. Waar we deze maand veel over gepraat hebben en waar we het allemaal mee eens zijn is dat een broodje hagelslag je het gevoel kan geven dat je even heel ergens anders bent, ja een hemels gevoel! En dan kunnen jullie nu wel zeggen dat we overdrijven, maar het is echt zo! Een maand hebben we zonder hagelslag moeten leven, maar de tante van Brian was erg aardig geweest om ons van alles op te sturen. Brian kreeg het pakje in zijn handen en scheurde hem meteen open en met zijn drieën hebben we genoten van een broodje hagelslag.

En zo ben je aan het genieten van je broodje hagelslag en zo is het alweer vrijdag. Ja, zo snel gaat het hier! De jongen ‘Alex’, die we vorige week hadden ontmoet tijdens uitgaan, vroeg of we vrijdag uit wilde gaan. Dit brengt ons schema natuurlijk helemaal in de war, maar Brian en ik vonden het wel leuk om even te gaan. Al hadden we anders geantwoord als je het op de vrijdag avond had gevraagd. Want van de hele week was ik nog nooit zo moe, toen ik op de bank zat stond ik op als een vrouw van 80 en toen ik mij moest omkleden lag mijn bed eigenlijk wel lekker. Maar toen we er eenmaal waren was het eigenlijk een hele leuke avond. Weer hadden we een Nederlander ontmoet, hij stapte naar mij toe: ‘ben jij Nederlands?’ zie ik er zo Nederlands uit? Of waren het de klompen die ik aan had en de tulpen die ik vasthield?

Met uitgaan was het erg rustig, Brian en ik zaten aan het begin aan een tafel tegenover de DJ met een podium. Na een paar dansende meisjes op de dansvloer danste er niemand, tot opeens het grootste feestbeest aan kwam lopen. En als ik het over groot heb dan bedoel ik zijn buik want zijn lengte was echt Spaans (klein dus). Ik schat dat het een man van 46 jaar was die net uit zijn werk kwam en een slechte dag had gehad en dat even wilde wegdrinken. Nou hij stapte op het podium en schudde zijn heupjes als of zijn leven er vanaf hing. Soms kwam er een klein tapdansje vanaf en leek het alsof onze tafel mee aan het dansen was. Wat kon die man stampen zeg! Maar eerlijk is eerlijk, hij heeft mijn avond wel een klein beetje goed gemaakt. Want door mijn vermoeidheid heen heb ik mijn buikspieren heerlijk getraind.

Het was tijd om weer naar huis te gaan, we liepen langs de uitsmijter naar buiten (dit is een neger van rond de 40 en deze man heeft spieren, nou met hem wil je geen ruzie hebben hoor) en begon tegen me te praten. Nou ik heb mijn vriend gevonden hoor! Want wat maakt leeftijdsverschil nou uit?

Iedereen stapte in de auto, nam de taxi of liep meteen hun huis binnen en Brian en ik liepen naar onze mooie fietsen. Ja, dit valt op, want verder zie je geen fietsen! O, nu ik met dit stukje begin zal ik vertellen hoe onze fietsen eruit zien: de kleur is roze en de zadels zitten los. Het licht wat erop zit doet het bij beide fietsen niet en je kan je fiets op slot zetten met een kapot slot. Maar goed pratend en lachend zaten we op de fiets en toen we bijna thuis waren… voelen jullie het al? Nee? Dan moet je even terug lezen naar het zinnetje waar ik vertel dat we geen licht op onze fiets hebben. Jaaaaaa, Precies! Opeens zag ik een man zwaaien met een groen lampje. ‘POLITIE!’ Gelukkig waarschuwde ik Brian op tijd.. maar niet heus. We moesten stoppen en hij begon zijn verhaaltje in het Spaans, nu kwam mijn zinnetje te pas die ik had geoefend! ‘No hablo Espanol!’ yes de man begreep het en begon in het Engels. ‘Where is the light on your bike?’ eh ja meneer de politie, daar ging ik. Denk denk denk denk. Ik kreeg meteen een flashback van een keer in Nederland, ik zag de eurotekens in mijn ogen vervagen en toen zag ik het kapotte licht in mijn fietsmandje.. BINGO! ‘Yes, it is broken. Just a hour ago I think, when we were dancing in the club.’ Ik pakte het kapotte achterlicht uit mijn mandje en wees naar de achterkant van mijn fiets. Helaas kwam ik er toen achter dat mijn achterlicht gewoon nog op mijn fiets zat. Oeps, ik moest wat verzinnen ‘this is also broken’ ik pakte het slot uit het andere mandje en lachte vriendelijk. ‘Alright, for once is this a warning! Go home fast.’ Nou Brian en ik wisten niet hoe snel we thuis moesten komen. De deur werd opgemaakt en omdat we nog niet hard genoeg geschrokken waren ging het alarm op Recidensia ook nog is af. “Oeps, vergeten uit te zetten!”