It isn't easy to explain.

Donderdag 28 april: “BAM” ik schrik wakker. Wat hoorde ik? Wat? Hoe laat is het? Ik pakte mijn telefoon en zag dat het half 8 was. Voor het eerst in 3 maanden ben ik mijn bed uitgesprongen en heb ik door mijn kamer heen en weer lopen rennen alsof mijn leven er vanaf hing. Dat geluid wat ik hoorde was Inge die haar kamer verliet en al aan het ontbijt ging. Vandaag had ik mij voor het eerst in deze maanden verslapen!

Rennend de kamer uit had ik het erover met Inge dat als je, je verslaapt de dag altijd loopt zoals je juist niet wilt dat het loopt. En helaas, zonder dat ik het toen wist had ik gelijk. Ik kon meteen door naar boven want het was al kwart voor 8. Eenmaal boven had Rita het over een oude vrouw die wij elke ochtend hielpen met ADL, dus veel zagen. ‘Ja, ze ziet er slechter uit naar mijn gevoel’ zei Rita ‘Als jullie haar gaan wassen moeten jullie even kijken hoe jullie erover denken.’ Rita wist niet dat we die ochtend de vrouw niet hoefde te wassen, maar toen we dat zeiden werd het meteen gewisseld en 5 min. later stonden wij naast het bed van de vrouw. Zelf heb ik al veel meegemaakt in mijn leven als het om het verslechteren van iemand gaat, maar dit.. het was onmogelijk! Was dit de vrouw die wij gisteren hebben gezien? Die wij gisteren op de stoel hebben gezet? De vrouw die naar ons lachte toen we een grapje maakte? Dat kan niet! Ik dacht dat ik het gewend was om slangetjes te zien en bloed te zien van het infuus maar toen ik naar deze vrouw keek voelde ik mijn hart in mijn keel bonken. We liepen dichterbij en zeiden de vrouw gedag maar ze zei niks, ze keek maar als snel deed ze haar ogen weer dicht. Geen twijfel aan mogelijk, het gaat veeeel slechter dan gisteren. Zonder dat ik het zelf wist observeerde ik de vrouw en ik zag iets wat ik nog nooit had gezien. Ik trok de deken van haar af en vroeg ‘wat is dat dan?’ Rita schrok, trok de deken uit mijn handen en legde dat over de vrouw heen. Zonder wat te zeggen en met haar hand voor haar mond liep ze weg. Ik kon het niet laten, wat was het? Ik trok de deken van de vrouw en zag op haar benen zwarte (of hele donkerblauwe) vlekken. Overal, waar ik ook op haar been keek. Haar voet was zwart aan de onderkant en het leek net of de vlekken bezig waren om zich te verspreiden. Mijn ogen bleven staren naar de vlekken maar ondertussen wist niet wat het was. Maar zelfs als je niet weet wat het is kan je gevoel een hele hoop antwoorden geven. En mijn gevoel zei op dat moment: Dit is niet goed. Als snel kwamen alle zusters kijken samen met Rita en werd er van alles gedaan. Extra vocht, we moesten alleen de onderkant wassen, er werd gepraat tegen de mevrouw en gewacht tot hun antwoorden kregen, er werd gebeld, er werd Spaans gesproken en met dit alles moesten onze gezichten neutraal blijven voor de vrouw zodat zij zich niet druk ging maken. En hoe vaak je dit soort gevallen mee maakt, of hoe vaak je ook in het ziekenhuis rond loopt, je gezichtsuitdrukking neutraal houden terwijl je van binnen bang en opgefokt bent is en blijft een lastige opgave. Iedereen liep weg, Inge en ik bleven alleen achter, de vrouw moest gewassen worden. We maakte een praatje met haar, vertelde dat we haar gingen wassen en deden onze werk. De vrouw klonk benauwd en we deden met alles wat we deden extra voorzichtig. Toen de vrouw richting mij moest draaien begon ze te trillen, het leek net of ze dacht dat ze viel. Ze pakte mijn arm vast met twee handen en ze liet mijn arm absoluut niet los. Door dit vergat ik een moment dat de vrouw slecht lag, maar zelfs met dit moet je niet denken maar bij de realiteit blijven. De vrouw draaide terug en het viel Inge op dat de vlekken weg waren, Rita kwam erbij en maakte nog een grapje: ‘hoe doen jullie dat?’ helaas was dit voor even want al snel kwamen de vlekken terug. We waren klaar met wassen en alles was opgeruimd. Voordat we wegliepen vroegen we nog aan de vrouw: ‘Is everything alright?’ de vrouw keek ons aan en antwoordde moeizaam: ‘yes.’

Helaas toen we van de activiteiten terug kwamen kregen we te horen dat de vrouw om 12 uur was gestorven. Zoals ik in mijn vorige verhaal al vertelde: het kan zo snel gaan. Rust in vrede.

Zo, hoe gaat het met jullie? Zitten jullie net zoals ik met een brok in jullie keel? Heftig hé? Zo is het leven, kei hard. Voor de vrouw is het misschien ook eigenlijk wel beter, geen pijn meer. Met deze gedachten gaan we verder naar de volgende alinea’s.

Gisteren was het Koninginnedag (niks nieuws voor jullie natuurlijk). Waar we ook keken op het internet zagen we ‘Koninginnedag 2011’ staan, mensen die op Facebook aftelde, mensen die erover aan het praten waren. Overal, maar dan ook overal kwam het woord ‘Koninginnedag’ voorbij. Helaas zaten er twee mensen in Spanje die er ook aan dachten en het jammer vonden dat ze het moesten missen. Heel Nederland gezellig in het Oranje met een drankje en een hapje. Muziek overal waar je liep en mafkezen die spullen proberen te verkopen die ze zelf troep vinden. Helaas, wij zitten in het land die niks met Oranje te maken wilt hebben sinds het WK. Maar hoe vaker de mensen erover gingen praten en hoe meer de zaterdag in de buurt kwam vonden Inge en ik het een goed plan om gewoon Koninginnedag hier te vieren. Met oranje kleding, oranje nagels en een oranje zonnebril zijn Inge en ik zaterdagavond wezen stappen!

Deze week had Spanje de zon terug gestolen van Nederland tenminste een paar dagen. De laatste dagen was het weer erg bewolkt maar als ik nu naar buiten kijk zie ik het zonnetje weer. Ik leun op het vensterbank en staar naar buiten, tijdens het staren kwamen er gedachtes over thuis langs. Gisteren was het Koninginnedag en ik heb van meerdere mensen fantastische verhalen gehoord. Als je er dan over nadenkt dan is het jammer dat je daar niet bij kan zijn en als daar over nadenkt dan denk je aan al de dingen je eigenlijk mist. Je familie, je vrienden, je honden, je kamer, JE BED (vooral erg belangrijk). Je ziet berichtjes van mensen die aftellen en hoort dat je kleine broertje in je bed slaapt omdat hij je mist. Op dit soort momenten weet je waarvoor je leeft en weet je met wie je leeft. En krijg je door dat je leven goed is zoals hij nu is. Een langsrijdende auto maakt me weer ‘wakker’ en ik kijk naar het uitzicht wat we hebben vanuit onze super de luxe kelder. 3 maanden Spanje en je hebt nu nog maar 2 weken te gaan. Zo snel is alles voorbij gegaan, de mensen die mij gewaarschuwd hadden voor dat gevoel hebben gelijk, voordat je het weet ben je weer thuis. Ik stelde mezelf de vraag: ‘Als je ooit nog een keer de kans kreeg om naar het buitenland te gaan voor stage, zou je die kans nog een keer grijpen?’ zonder te twijfelen dacht ik “JA! Natuurlijk grijp ik die kans dan weer!”