Adiós España, Hallo Nederland

Het is zo ver.. heeft iedereen zich klaar gemaakt op de terugkomst van Inge en Naomi? Ja? Nee? Nou Inge en ik hebben onszelf nog niet klaar gemaakt. We vinden het zo vreemd dat het dan nu echt is afgelopen. De 3 maanden chillen in Spanje zit er gewoon op.. finished, finito, einde. Het is raar als we erover nadenken dat we maandagochtend wakker worden in Spanje en maandagavond gaan Slapen in Nederland. Het is raar als we erover nadenken dat we iedereen weer gaan zien deze week. Het is raar als we erover nadenken dat we na 3 maanden Spanje te hebben gezien terug keren naar Nederland. We hebben het gevoel alsof we een weekje vakantie hebben gehad, de zomervakantie afgelopen is en we volgende week weer naar school moeten. Het gevoel dat ik ECHT weg ga is er nog niet, natuurlijk weet ik dat het einde er is (dat kan niet anders want als je nu hier loopt struikel je over een koffer of een tas), maar ik denk dat morgen pas het echte afscheidsgevoel bij mij begint te komen en weet je? Dat wil ik nieeeet! Ik denk dat ik maandag gewoon heel snel weg ren en eventjes zwaai! Hahaha.

Deze week stond ‘afscheid’ niet alleen centraal bij ons maar ook bij de mensen hier. Het was gesprek van de dag en we moesten de hele week van mensen horen hoe erg ze ons gaan missen en dat we naar een weekje Nederland ook weer zat zijn, dus dat we dan maar terug moeten komen. Het is zo moeilijk om te horen van een oude vrouw: ‘I going to miss you! Really!’ of een vrouw waar je een paar weken geleden tegen zei: ‘Je gaat toch mee naar Nederland? In mijn koffer?’ en dat ze toen keihard moest lachen en het spelletje meespeelde. Maar nu de laatste week niet meer om het grapje kan lachen en er juist chagrijnig door wordt. Afscheid nemen bestaat niet zeggen ze, maar oude mensen denken daar heel anders over.

Deze week is heel gek verlopen, ik was elke dag in de war. Was het woensdag dacht ik dat het maandag was, was het vrijdag dacht ik dat het zaterdag was etc. De week verliep gewoon zoals elke week hier in Spanje, alleen hadden wij de gedachten: “Alles wat we nu doen, doen we voor het laatst in Spanje.” Zo hebben we van ons laatste weekje genoten.

Nu ik dit verhaal typ dringt dat gevoel van terug gaan naar Nederland meer door dan ik had verwacht. Als ik er zo over nadenk en zo in het rond kijk in ons appartement (totaal ondersteboven).. dan.. ja.. ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.. het is zo lastig. Natuurlijk heb je overal (werk, stage etc.) snel een band met de mensen die daar rondlopen. Maar hier hebben wij gewoon 3 maanden op hun plekkie gewoond. En als we vrij waren zagen we de mensen nog en maakte we een praatje met ze. Mensen die vroegen hoe het me je ging, wat je ging doen, of je genoot van je dag, of je genoot van het weer etc. Mensen die echt interesse tonen in jou als persoon en je eigenlijk niet zien als iemand die ze wast en vermaakt omdat het hun werk is maar als een persoon die moeite doet en het leuk vind om een gesprek met hun te beginnen. Wij hebben respect voor deze mensen en hun hebben respect voor ons en dat maakt het juist allemaal zo moeilijk om weg te gaan.

Dit weekend hadden we natuurlijk een drukke planning. Vrijdag hele dag rennen.. Werken tot 1 uur daarna koffers inpakken ten tweede weer werken tot 4 uur ten derde naar het internetcafé de tickets uitprinten ten vierde eten halen en nog boodschappen doen ten slot naar huis en eten om half 9. Zaterdagochtend was ons laatste werkdagje maar het voelde gewoon als een gezellig uitstapje in de zon. Daarna heeft Nancy ons naar het strand gebracht en zo hebben wij de hele dag op het strand doorgebracht. Zaterdagavond hebben we het een beetje gevierd en gingen we uit. Dit keer gingen we naar Torrevieja (een plaatsje naast Rojales). We zijn daar in de 3 maanden nog nooóoit geweest en kwamen er nu pas achter dat, dat leuker uitgaan is dan Rojales. Met veel gelach genoten we van ons laatste stapavondje. We sloten de avond af met een hamburgertje van de MC Donalds en zo was het weer tijd om naar huis te gaan omdat we de volgende dag bij tijd op wilde staan i.v.m. het schoonmaken van het appartement. 11 over 6 sliep ik en 10 uur stond ik alweer naast mijn bed en begon de ellende. Wat een troep. En wat ben ik moe! Maar ’s avonds een vrouw, ’s ochtends een vrouw. Haha! We zijn nog lang niet klaar maar ik moet zeggen dat we een pauze wel verdient hebben. Wat een draaa-haa-ma met de koffers weer, we hebben tassen vol weg gedaan en GELUKKIG hebben we allebei net 20 kg. Het is ons gelukt Inge!

Morgen vertrekken we om 12 uur vanaf Recidensia en vliegen we om half 4 vanaf Alicante richting Nederland. Ik overdrijf niet, maar ik krijg er kippenvel van. De mensen die stage in het buitenland hebben gelopen snappen dit gevoel denk ik zo. Ik ben benieuwd hoe het afscheid gaat lopen morgen, ons plan is om elk appartement af te gaan en de mensen 1 voor 1 gedag te zeggen. Ook twijfel ik eraan of ik wel mascara op moet gaan doen. Want zelfs na 17 jaar heb ik nog steeds een hekel aan afscheid nemen.

We hebben een top weekje gehad en Spanje is en blijft zeker een top herinnering. Ik kijk met veel lol, gezelligheid en waardering terug naar Spanje. En ik heb hartstikke veel geleerd hier en ik voel me volwassen. Je woont toch 3 maanden (eigenlijk) op jezelf en moet je voor jezelf zorgen (ja mam, pap dat is mij maar wel mooi gelukt!). Ik voel me zelfstandig en ben blij dat ik ‘ja’ had gezegd tegen een stage in het buitenland. Iedereen die zo’n kans krijgt moet hem aannemen, want je krijgt er zeker spijt van als je hem afwijst.

Ik hoop dat ik vannacht kan slapen (denk het wel want ik ben kapot) en dat we ons appartement schoon krijgen voor vanavond 00.00 uur. Ik zie jullie allemaal deze week (het blijft gek klinken) en pap, mam: GENIET NOG EVEN VAN EEN AVONDJE RUST. Want het drukte makertje komt weer terug!

Adiós España!
Hallo Nederland.