Een onverwachts nieuwtje

Ik kijk in de spiegel ‘Tot ziens wit huidje!’ ik loop naar buiten en kijk naar boven en zie een heerlijk zonnetje schijnen ‘Hallo bruin kleurtje!’ Wat een heerlijk weekje, in één woord: TOP! Zo kan je echt op en top genieten van Spanje.

Mijn moeder en mijn oma waren eindelijk thuis na 2 uur vertraging en ik moest deze weken weer ‘keihard’ aan het werk. Samen met Inge ging ik weer aan de slag en kwam ik weer in mijn gewone ritme.

Op een ochtend gingen Inge en ik de mevrouw van 100 wassen, na het wassen tilde we haar over naar de po-stoel (die niet al te fris rook). Toen de vrouw zat schreeuwde ze: ‘Do you had fish for your breakfast?’ eh.. pardon? ‘NO?’ de vrouw keek vies ‘You smell like fish!’ Inge en ik moesten lachen. Mevrouw, u weet dat u op de wc zit he? Maar toch bedankt voor het compliment!

Deze week vonden Brian en ik het ook tijd voor een ‘enge’ film. Brian keek op internet en vond de film “The messengers”. De film gaat over de familie Solomon die verhuist naar een afgelegen boerderij in North Dakota. In het huis ziet de 16-jarige Jess en haar jonge broertje Ben geesten. Niemand gelooft Jess. Jess wordt geconfronteerd met het duistere verleden van vorige bewoners van het huis. Brian wilde hem in de avond zien, want als het donker is, is het natuurlijk leuker. Samen met Brian in het 1-persoonbed met een laptopje op onze schoot keken we de film. Ik schrok van werkelijk bijna alles en Brian zat stoer naast me. Toen de film was afgelopen zei ik: ‘Pff, Brian jij schrikt ook van niks hé!’ Brian stapte uit bed en ging zijn tanden poetsen, ik bleef nog zitten en sloot mijn laptop af. Daarna stapte ik uit bed en liep richting de badkamer waar Brian zijn tanden aan het poetsen was. Ik kwam het hoekje om en kreeg bijna een tandenborstel in mijn neus. Brian schrok zo erg dat hij lichtelijk van de vloer kwam. Inderdaad, hij schrikt van niks in de film maar wel van mij als ik de hoek om kom! Wat een held! Ik lag op de grond van het lachen waardoor we uit de kamer horen ‘Kan het wat zachter ik probeer te slapen!’ Brian ging naar de wc en toen hij terug kwam was ik nog steeds aan het lachen, toen zei hij ook nog: ‘Ik hoor ook al stemmen net!’ waarop ik antwoordde: ‘Brian, dat was Inge!’ zelfs in mijn bed moest ik er nog om lachen in mijn eentje.

De volgende dag gingen we om 10 uur met het busje weg iets drinken, er zijn nieuwe mensen aangekomen. En het zijn Nederlanders! De vrouw (de danseres van Recidensia) heeft het niet zo op de Nederlanders. Ze schreeuwt te hard, ze verstaat ze niet. Nee, de Nederlanders nemen Recidensia over is ze vast beraden. Zo zaten we in een restaurantje wat te drinken en ik zat naast de danseres. De Nederlandse vrouw vertelde haar verhaal en ik was aandachtig aan het luisteren tot dat ik mijn buurvrouw haar gehoorapparaat uit zag doen. Ik keek haar aan waardoor ze fluisterend zegt: ‘I can’t hear her now!’

Oh trouwens als je, je sleutels kwijt bent? Dan moet je als eerste bij Inge zijn! Je moet even doorbijten want in het begin gaat ze iemand anders de schuld geven, maar voordat je het weet haalt ze de sleutel uit haar zak. En haar bellen hoeft ook niet, want voordat zij haar telefoon heeft gevonden omdat ze hem weer kwijt is ben je ook een half uur verder. Verder is het een schatje hoor, die Inge.

Nu komt het laatste nieuws, nieuws die niemand verwacht (in ieder geval wij niet). As vrijdag zit Brian in het vliegtuig richting Nederland. Inge en ik zitten dus nu nog een maand met elkaar opgescheept. Een MAAND! Hoe snel kan alles gaan? We wensen Brian een goede reis terug en vinden het jammer. Maar we respecteren zijn beslissing.