Spaans, hoertjes en onze praatuurtjes.

Hola, Como estas? Ja, ja. We leren al een heel klein beetje Spaans hier hoor. Te quiero, Gracias, si, no, arriba, muy bien, bikini, appartemento, No hablo Espanol, desayuno en zo weten we een paar woorden. We zijn nu hard aan het oefenen voor hele zinnen haha, ‘Quisiera desayuno por appartemento uno, por favor!’ Helaas lukte het niet helemaal maar met het boekje ‘Spaans voor onderweg’ lukt het aardig. Zo moesten wij ook een stofzuiger hebben om onze ‘schone’ appartement te stofzuigen. Met het boekje liepen Brian en ik naar de schoonmaker. Ik had het woord een paar keer gelezen maar hoe ik het uit moest spreken? Ik liet het de man zelf lezen. Hij pakte het boekje van me over en dacht dat ik het over stelen had. Ik pakte het Boekje terug ‘No! No!’ en wees naar het woordje stofzuiger. Hij schreeuwde iets en het leek net of hij het begreep, maar nee! Hij pakte de dweil. Een Nederlandse man zag mij bezig zijn met het boekje en moest alleen maar keihard lachen. Waarschijnlijk dacht hij ‘weer zo’n Nederlandse kluns die Spaans probeert te praten.’ Hij kwam aanlopen en vertelde de man waarschijnlijk wat ik bedoelde. De man knikte en zei tegen mij dat ik voortaan een stofzuiger na moest doen. Bewegen met je armen en ‘bzzzzzzzzzzz’.

We gaan bijna elke dag met het busje op stap, het viel me op dat hier gewoon meisjes (hoertjes) langs de weg staan of ze zitten op een stoeltje langs de weg. Ik vroeg aan Nancy (activiteitenbegeleider) dat ik het raar vond dat, dat hier zo normaal is. Ze legde me uit dat mannen zich hier totaal niet schamen, ze stoppen gewoon langs de weg en pikken die meisjes op. Helaas zitten de meeste meisjes niet voor hun zelf langs de weg maar voor de mannen die ze naar Spanje hebben gehaald. De mannen komen meestal uit Oostbloklanden en gaan hier in Spanje wonen, ze kopen een restaurantje/bar en maken daar foto’s van. Ze sturen die op naar een meisje die arm is en graag werk wilt, zij ziet die foto’s en denkt dat dit haar droombaan is. Helaas wordt ze helemaal voor de gek gehouden. De man wilt haar papieren en haar paspoort zodat ze haar kunnen inschrijven voor het werk in het restaurant, het meisje trapt er in het geeft alles af. Het lijkt een droombaan, voor een paar maandjes, na die maanden zegt de man ‘er is geen werk meer in het restaurant’ en levert het meisje af langs de weg. Ze heeft geen keuze want ze moet geld verdienen. ‘Ik denk dat ze sowieso aan het einde van de dag met geld moeten komen,’ zegt Nancy ‘want soms springen ze gewoon voor je auto zodat je stopt en hun meeneemt.’ Dit is toch te gek voor woorden? Ze krijgen ook alleen een flesje water mee voor de hele dag verteld Nancy ‘Dan kunnen ze na de rit wat drinken en zich een klein beetje schoonaken en dan kunnen ze weer verder.’ Dit verhaal verbaast me zo erg, dan denk je toch waarom gaan die meisjes dan niet terug naar haar eigen land? Dat kan dus gewoon niet! Want die man heeft haar paspoort en haar papieren nog.

Deze week ging super snel voordat je het wist was het weer weekend. Het was heerlijk weer deze week en Inge en ik hebben elk minuutje gepakt om in de zon te liggen. Brian durfde niet helemaal met zijn dunne huidje maar af en toe kwam hij mee genieten van de zon. Zaterdag zou het, het warmst worden voor de hele week dus wij vonden het tijd om naar het strand te gaan. We wisten een bushalte, maar het blijft natuurlijk altijd handig dat er opstaat waar ze naar toe gaan en dat is hier dus niet. Toen we net aan kwamen fietsen zagen we de bus al, we dachten al: ‘nou die hebben we dus gemist’ en gingen rustig onze fietsen wegzetten. Toen we aan kwamen lopen stond hij nog te wachten, we liepen er rustig heen en hij ging naar Guardamar. Heerlijk die rustige instellingen van de Spanjaarden. We hadden geen idee waar we moesten uitstappen en of hij uit zichzelf zou stoppen. Want er was in de hele bus maar een knopje waar “stop” op stond. Het was een half uurtje rijden en hij stopte na een half uur bij het station van Guardamar. In totaal koste de rit maar €1,20! Super goedkoop! We gaan sowieso vaker met de bus.

Want ons nu ook op begint te vallen is ons praatuurtje, het is meestal tijdens het eten en je zal nooit begrijpen waarom wij dit tijdens het eten doen. Want ons werk hier in de ochtend is niet bepaald ‘fris’ en ‘schoon’ en Inge en ik vinden het altijd leuk om tijdens het eten te vertellen wat we hebben ‘schoon gemaakt’. Over plakjes kaas die we van de bewoners vandaan hebben en dan doet Inge na: ‘Hallo, wilt u een st..stukje kaassssssss!’ en dit zinnetje laat ze met heel veel consumptie zien. Lekker Ing ik lust nu wel een plakje kaas. Of ik maak heeeerlijke toetjes voor Inge, waardoor Brian alleen maar ‘IEEEEEEL’ roept. Deze week had ik ook heel erg veel zin in Pizza en Brian en Inge vonden dat ook wel een lekker idee. Zo gingen we opzoek naar een pizzeria. Toen we er één hadden gevonden was ik helemaal gelukkig. Helaas wist Inge dit weer te verpesten met ‘GATVER, ze spuugde in de prullenbak!’ ik wilde me al omdraaien maar bedacht toen dat die man onze pizza’s maakte. Gelukkig wist Inge het allemaal mooi te brengen, maar ja ach? Die mensen waren toch geen Nederlanders. Roddelend over die vrouw en lachend om het restaurant waar het ‘o zo druk was’ (er zat niemand) kregen we onze pizza. ‘Eetsmakelijk’ lachte de man toen hij onze pizza’s gaf. Oh shit, kon hij toch Nederlands verstaan?

Dit weekend was verschrikkelijk. We trekken teveel met ouderen op denk ik. We waren te moe en hadden geen puf meer om uit te gaan. Brian en ik gingen kaarten en Inge skypen met haar moeder, lekker burgerlijk zijn we met zijn drieën. We zijn allemaal zo moe deze weken. Hoe dat komt? Dat weet niemand? Want het is hier zo relaxt. Misschien is dat het wel en zijn we Nederland zo gewend. Hopen dat we snel wennen en niet een dag voordat we weg moeten of iets in die richting.

Op naar een gezellig weekje (EN de verjaardag van Inge die 21 jaar wordt)!

Adios.