Aankomst

Het is zover, de 3 maanden Spanje zijn begonnen. Begin van deze week voelde ik de zenuwen al borrelen in mijn buik. Ik had allemaal vragen in mijn hoofd van hoe het zou zijn en hoe het eruit zou zien? Alles was afgerond, dinsdag mijn laatste dagje school en donderdag mijn laatste dagje stage.


Ook kreeg ik vorige week een suprise party bij mij thuis, ze hadden het zo goed gedaan en geheim gehouden, ik had echt niks door! Toen ik met spoed en stress vanaf het huis van Nine vertrok wist ik niet wat mij die avond ging gebeuren. Ik schrok me wezenloos en mijn hart sprong spontaan uit mijn lichaam toen ik de woonkamerdeur open deed. Wel heel erg leuk bedacht en erg gezellig dat ze er waren, ik had in ieder geval een hele andere vrijdag dan ik in mijn gedachten had, maar hij was in één woord TOP.

Deze week stond ook in het teken van gedag zeggen voor 3 maandjes. Bioscoop, een taart bakken, afspreken met mensen, uitdelen op stage en mijn laatste keer jaargang (kroeg) de komende tijd. Natuurlijk moest ik ook mijn koffer inpakken en als ik ergens een hekel aan heb ik het wel aan je koffer inpakken! Wat moet je meenemen? Welke schoenen? Welke kleding? Welk ondergoed? En het ergste is dat ik altijd wat vergeet! Dus ik ben benieuwd wat dat dit keer is. Vrijdag begon ik met mijn koffer, hij stond open en alles wat ik mee wilde hebben lag op mijn bed. Het leek net of mijn kamer was ontploft want mijn bed lag heéelemaal vol! Ik was benieuwd hoe ik dit allemaal in mijn koffer ging proppen, maar uiteindelijk heb ik het er allemaal in gekregen! Helaas moest ik wel op mijn koffer zitten om hem dicht te krijgen maar toen ik het slot dicht hoorde klikken voelde ik een kleine opluchting. Helaas was mijn kofferavontuur nog niet over want het was tijd om hem te wegen. 22 KG, verdorie! Ik mag maar 20 KG meenemen.

Het was zo ver, eenmaal op Eindhoven Airport aangekomen verzamelde we allemaal in de hal. Inge was er al lekker op tijd (die was waarschijnlijk bang om haar vlucht te missen) en Brian kwam als laatste met zijn mooie roze koffer. Helaas toen we onze koffertjes moesten wegen kregen onze ouders nog een prijsje die ze moesten betalen. Inge had het goed gedaan, die mocht zo door en haar ouders hoefde geen extra geld te betalen helaas had ik 22 KG, dus moesten mijn pappie en mammie 40 euro bij betalen. En toen kwam het ergste geval, Brian. Hij kon waarschijnlijk niet kiezen en heeft toen maar zijn hele kast meegenomen want hij had 24 KG, zijn moeder mocht dus 80 euro gaan pinnen. Ja, Eindhoven Airport zo kan ik ook makkelijk mijn geld verdienen.

Het was zo ver, we namen afscheid van huilende mensen en we liepen weg door de douane ‘tot over 3 maanden Nederland’ schreeuwde we nog met zijn drieën.

De vlucht is allemaal goed gegaan, om 7 uur zaten we in het vliegtuig en om half 10 waren we in Alicante. Eigenlijk hebben we niks van de vlucht begrepen, want Engels praten doen ze razendsnel en dan wil ik over het Spaanse taaltje helemaal niet beginnen.

Toen we naar de uitgang liepen en de schuifdeuren open gingen zagen we een klein mannetje staan met een bordje waarop stond: Residencia Rojales. Een hartstikke aardige Belg, die ons met de auto naar Rojales bracht. Rojales ligt ongeveer een uur rijden van Alicante. Het is zo gek, het is alsof we in een hele andere wereld zijn. Je kan nergens naar toe kijken of je ziet palmbomen, je hoort een gek taaltje die wij niet kunnen verstaan en de huizen zien er zo anders uit. Ik hoop dat ik na deze 3 maanden een beetje Spaans kan, want nu stotter ik alleen nog maar “Hola”.

Eenmaal aangekomen in het appartement heb ik mijn ogen uitgekeken. Wat een mooie plek en wat een mooie villa. Ons appartement waar wij verblijven is ook heel erg mooi. Brian heeft de grootste kamer veroverd, natuurlijk, en Inge en ik hebben ook onze eigen kamer. We hebben een mooie woonkamer MET Nederlandse televisie (kan Brian al zijn programma’s volgen, poeee gelukkig! Maar niet heus). Het ziet er allemaal heel netjes uit en we hebben gewoon internet. Dus vanavond zat iedereen al met zijn laptop aan, te skypen en te msnen. Verslaafd? Nee, zo willen we het niet noemen.

Nou met een gezellige Brian die verslaafd is aan X-factor naast me en een gezellige slapende Inge op de bank sluit ik dit verhaal. Morgen zijn we vrij dus kunnen we de boel verkennen, maandag worden we om kwart voor 8 verwacht in de eetzaal. Ik ben benieuwd hoe zwaar het deze 3 maanden word, of hoe makkelijk het deze 3 maanden word (we hopen natuurlijk op het tweede). Voor alle moeders die dit lezen: Ik zal op Brian en Inge letten hoor!

Veel liefs